Taipei ’23 – dag 20: Taartbekertje

Ik begin deze ochtend met het restant stokbrood met boter van gisteravond en een bakje yoghurt. Om twintig voor 9 ga ik richting school, gewapend met cake. Ik ben het niet gewend, naar school op mijn verjaardag. Het voordeel van in de zomer jarig zijn is namelijk dat je met je verjaardag altijd vrij bent! 😃 Maar, nu niet, en misschien is dat maar beter ook, want ik heb zowaar best wel behoefte aan sociaal contact. En dat kan op school zonder heel veel moeite.

Tijdens de eerste pauze, zo rond half 11, haal ik de cake tevoorschijn. Dat is ook het moment dat mensen erachter komen dat ik jarig ben. Mijn klasgenootjes zijn wel heel erg lief: ze zingen me toe in het Mandarijn. Ze gaan op zoek naar kaarsjes, maar die zijn er niet. Iemand haalt een foto van een kaars tevoorschijn, en zo heb ik dus toch nog verjaardagstaart mét een kaarsje! Ik vind het verbazingwekkend dat mensen die me totaal niet kennen zonder dat ze iets van je hoeven zo lief kunnen zijn. 😄

Maar, hoe eet je taart? Toen ik de cakerol gisteren kocht zei de mevrouw erbij dat ze wel een wegwerpmes had (fijn, want ik wil niet graag met een echt mes over straat) maar geen papieren bordjes. Ik heb daar toen het enige op gezegd wat ik er op kon zeggen: namelijk dat dat niet geeft. Probleem lossen we morgen weer op.

En ja hoor, dit wordt heel erg Chinees opgelost. Met papieren bekertjes én natuurlijk chopsticks!

De docent vertelt ons dat als je in Taiwan jarig bent, je drie wensen mag doen. Twee die je wel uitspreekt, en eentje die je voor jezelf houdt. Nou vind ik het verder prima om die twee uitgesproken wensen in dat klaslokaal te laten (er was niks mis mee, maar ik voel er niet zo voor om dat nou ook op het internet te pleuren). De derde blijft sowieso bij mij. 😇

Ondertussen besluit ik dat ik me weer mens genoeg voel om ook buiten school gezellig te gaan doen, dus ik vraag of er iemand is die zin heeft om na de les wat samen te gaan eten. Een paar hebben al afgesproken, dus ik mag mee. Ik ben er blij mee. En zo geschiedt. Met z’n vieren wandelen we naar een tentje. Dat blijkt het tentje met carnavalsmuziek te zijn waar ik eerder ook al met Diet had gegeten. We eten, en ik vind het fijn dat dat geregeld is, maar ik vind het vooral ook heel fijn dat ik gewoon even ‘normaal’ met mensen kan kletsen over willekeurige dingen.

Na het eten gaan we naar huis. Morgen ga ik ook mee hotpot eten. Het is om 6 uur verzamelen bij het lokale metrostation, uitgang 3. Ik heb weleens hotpot gegeten en ik vind het lekker, maar het is niet echt iets wat je alleen kan doen. Ben blij dat ik dit samen met wat gezellige mensen kan doen! 😃 Hotpot is trouwens een soort Chinese kaasfondue meets gourmetten. Je hebt een grote pot bouillon die kookt, die staat in het midden. Verder heb je allemaal je eigen bordje met groenten en vlees (rauw). Dat houd je met je stokjes in de bouillon tot het gaar is. Jullie zullen morgen wel horen hoe het was!

Mijn middag bestaat uit de kantoorboekhandel waar ik gisteren ook nog heen wilde maar uiteindelijk besloot niet heen te gaan omdat ik moe was. Daar vandaag wel heengaan was een hele goede keuze, want wat een walhalla. Ik vind er papier met ruitjes groot genoeg om karakters in te oefenen (10x10mm die we thuis hebben vind ik net te klein). Wat helemaal fijn is, is dat het papier dik genoeg is om er met vulpen op te schrijven. Daar word ik blij van!

Ik loop er ruim een uur rond en koop nog wat kaartjes, een vulpotlood en een doosje vullingen. Eenmaal buiten loop ik langs een tentje waar ze 小籠包 (dumplings) verkopen. In het tentje is het wel druk, bijna alle plekken zijn bezet, maar wel met mensen die niet eten. Ik stap binnen en word aangekeken door ongeveer acht Taiwanezen. Uit vijf monden krijg ik een “herro”, waarna zowat iedereen opstaat, de tafels opruimt, en ze in een andere opstelling zet.「請坐！」”Ga maar zitten!” Ik bedank ze, maar voordat ik dat goed en wel heb uitgesproken is iedereen weg. Een omaatje legt een menukaart voor mijn neus met de tekst「你會看得懂嗎？」 “Kan je ‘t wel lezen?” Ik zeg dat me dat wel gaat lukken en kruis het een en ander aan. Het worden dumplings en 台式沙茶麵 Taiwanese saténoedels. Het woord voor saté lees ik eerst overigens anders, de karakters 沙茶 betekenen namelijk letterlijk ‘zand’ en ‘thee’. Maar het zijn geen Taiwanese zandtheenoedels (alhoewel ik dat ook had geloofd). Mijn trouwe woordenboekje vertelt me dat het een vertaling is van het woord saté gebaseerd op de klank. Daar kan ik me in vinden!

Het drankje wat ik wil hebben is er niet. Mijn tweede keus ook niet. Dan staan er alleen maar dingen in de koelkast die ik niet ken, dus ik vraag de mevrouw achter de toonbank welke zij lekker vindt. Dat wordt een gelig drankje dat naar Sprite met een beetje citroen en sinaasappel blijkt te smaken. Wel minder zoet. Ik vind het lekker!

Het eten is er binnen no time en dat is ook weer fantastisch. Vooral de Taiwanese saténoedels. De saté moet er wel goed doorheen gemengd worden, vertelt de mevrouw mij na twee happen. Ik vind het een uitermate goed idee want als ik dat niet doe, is het heel en heel erg zout. Dat had ik die eerste twee happen inderdaad ondervonden. De mensen zijn hier echt heel erg lief en behulpzaam. Ik vind het fijn. 😃

Daarna vind ik het wel weer tijd om naar huis te gaan. Lekker met joggingbroek aan wouzen. Onderweg kom ik nog een tempeltje tegen, zomaar in het straatbeeld. Wel jammer van de auto die er pontificaal voor staat. Maar goed, moderniteit en oudheid komen elkaar in deze stad op elke hoek tegen, dus dit moeten we ook maar accepteren. Taiwan is er goed in om een praktische instelling te combineren met respect voor wat er al is en de medemens. Dan vind ik dit een best wel oké compromis, als ik daar als buitenstaander al wat van mag vinden.

Naast een fotootje van de tempel met de auto ervoor heb ik nog een drietal andere foto’s van deze dag. Eentje van de lucht die paars wordt van de zonsondergang gecombineerd met best wel dikke, donkere, zware wolken, eentje van Bonny Banaan die inmiddels vrolijk aan mijn tas hangt, en eentje van wat ik vanaf het bankje zie in ‘mijn’ metrostation.

‘s Avonds krijg ik een appje van iemand van de school. 台北明天有颱風假 oftwel: iedereen in Taipei heeft morgen tyfoonvrij. De overheid heeft geconcludeerd dat de tyfoon die nu in de buurt ronddraait te dichtbij komt, en heeft besloten dat alle scholen en niet-essentiële winkels in Taipei morgen gesloten zijn. Soort van ijsvrij in de tropen.

Dit komt overigens zo vaak voor dat er hier echt een vertaling bestaat voor ‘tyfoonvrij’. Dit is toch wel waarom ik spelen met taal zo fantastisch vind. 😇

🧺