Taipei ’24 – Dag 38: Keelung (en transcriptiegekte)

Zondag 12 mei

Zo, lekker uitgeslapen. Dat was nodig. Niet dat het gisteren zo laat was geworden (ik had nog wel even met Qiao Shan een biertje gedaan, want dat doen wij in het weekend), maar ik was wel toe aan uitslapen. In ons huis is het rustig: onze klasgenootjes zijn een weekend naar Kaohsiung en komen pas zondag weer terug. Deze zaterdagavond is dus fijn verlopen!

Om 12 uur spreken we af op de meest praktische plek: het centrale tickethal van Taipei Main Station. Ik heb jullie al eerder verteld hoe onmogelijk de systemen het je hier maken dat punt te vinden, maar ik kon ook geen ander goed punt bedenken op het station. We moesten immers met z’n drieën de trein zoeken waar we in moesten. We hadden afgesproken: we proberen het, en als het niet lukt, appen met locatie erbij. Komt vast wel goed!

Dat was ook zo – om iets over 12 uur staan we met z’n drieën op het station. Op weg naar de trein: local train met als bestemming 基隆 Jīlóng maar in de transcriptie hier Keelung. Iets met andere uitspraken en oude transcriptiesystemen enzo. Ik vind het wel charmant, al die niet gestandaardiseerde namen. In China is dat anders, daar volgt alles nu het 拼音 pīnyīn, maar dat betekent ook dat je zelf geen vrijheid meer hebt om de letters te kiezen waarmee je je Chinese naam dan in letters schrijft.

Eigenlijk is het best een lastig onderwerp. Ja, één transcriptiesysteem is praktisch. Maar het beperkt je dus in je keuzevrijheid. En het gebruiken van meerdere transcriptiesystemen is wel verwarrend. Dat je jhongjheng hetzelfde uitspreekt als zhongzheng en hsinchu hetzelfde als xinzhu wordt logisch als je Chinees goed genoeg is om de karakters te lezen「中正、新竹」maar als je als student pas halverwege je studie bent zijn dit wel net de dingen die grote verwarring veroorzaken. Oh, en ze beperken de gesprekken met Taiwanezen. Neem bijvoorbeeld de stad waar onze klasgenootjes heen zijn gegaan: Kaohsiung. Als je in het westen (of in China) Chinees leert, weet je met die lettercombinatie niet hoe je de stadsnaam dient uit te spreken. Kan je de karakters lezen, dan weet je het wel「高雄」en ook in het 拼音 pīnyīn is het ons duidelijk: Gāoxióng. Echter bestaat de K ook als beginklank in het 拼音 pīnyīn, alleen die wordt natuurlijk anders uitgesproken, en als je dan op basis van de transcriptie die ze hier gebruiken aan een Taiwanees probeert uit te leggen dat je naar kāoxióng gaat dan kijken ze je allemaal vrij raar aan. Het enige karakter dat ik kan vinden met de uitspraak kāo is namelijk 尻 en dat schijnt zoiets als ‘kontje’ te betekenen (maar dan wel in de literatuur).

Zelfs als je praat met een Taiwanees die zelf uit Kaohsiung komt en je poogt het uit te spreken volgens de officiële transcriptie hier, verstaan ze er geen reet van (pun intendend).

Dus: bij alle steden en straatnamen die we hier zien moeten we eerst de karakters opzoeken en dan kijken hoe we die volgens het 拼音 pīnyīn moeten uitspreken. Dan zijn we verstaanbaar. Niet oplezen wat je qua letters ziet, dat gaat fout.

Ditzelfde gebeurt bij ongeveer alle namen van steden hier. Buiten die ik net genoemd heb, heb je ook nog deze:

Taipei = Táiběi
Taichung = Táizhōng
Chiayi = Jiāyì
Hsinchu = Xīnzhú
Hualien = Huālián
Pingtung = Píngdōng
Taitung = Táidōng

Zo zie je maar, je kunt het hier niet zomaar allemaal weten. Requires some effort. But that’s okay. Chinees is toch al niet makkelijk, en aangezien ze hier toch geen letters gebruiken om te schrijven, hoeven wij er ook niet vanuit te gaan dat de letters die ze dan gebruiken voor buitenlanders ook precies zo zijn zoals een Nederlander ze zou uitspreken.

Maar goed, wij gingen vandaag dus naar Keelung.

Keelung is een minuut of veertig met de trein. Prima te doen. Het is een 區間車 local train wat betekent dat we er gewoon in kunnen door in te checken met onze TPass. Vervolgens kunnen we gewoon ergens gaan zitten. Vanbinnen lijkt de trein bijna wel een metro. Het enige verschil is dat je hier wel wat mag eten en drinken, omdat ze het niet kunnen maken dat je drie uur in een trein mag zitten zonder consumptie.

In Keelung stappen we uit. Ik moet naar de wc, en gelukkig zijn die hier genoeg. Als ik mijn handen wil wassen heb ik pech: ik pak zeep, maar geen een van de kranen doet het. Achter me komt een mevrouw aan waar ik met één ingezeepte hand tegen zeg dat er geen water is, zodat ze niet dezelfde fout begaat als ik. Iets daarna komt de schoonmaakmevrouw van de wc ook aanlopen: “ja het water doet het niet”. En bedankt. 🤣

Ik doe een poging tot mijn hand afvegen met een nat doekje. Dat is niet per se lekker, want in dat natte doekje zit ook zeep. Het wordt een soort vieze zeepsopbende. Op naar de volgende kraan, dan maar. Eerst de stad in. Binnen no time hebben we allemaal wat gestoomde broodjes met lekkere inhoud gescoord (ik had honger) en niet veel later lopen mam en ik allebei met een gigantische aardbeienmilkshake. We gaan Keelung Tower maar eens op. Om daar te komen gaan we netjes in de rij staan. We worden afgepast en met z’n twintigen tegelijk in de lift gepropt. De toren heeft drie liften, maar om een voor ons onduidelijke reden gebruiken ze maar één lift per keer. Misschien omdat het boven te druk wordt, of omdat er maar twee liftmensen aan het werk zijn… geen idee. Je hoeft in ieder geval niet meer met de lift naar beneden, want boven wordt de toren een soort brug vandaan je de stad kan bekijken en waarover je naar een tempel kan lopen.

Wij lopen naar de tempel. Die is prachtig van kleur, maar blijkt wel dicht te zijn. Ik vond ‘t al gek dat er niemand binnen liep, maar had de connectie met een dichte voordeur nog niet gemaakt. Verder is er niet zo heel veel te beleven, dus bij deze wat foto’s van het uitzicht en van de tempel.

Hierna lopen we nog een stukje omhoog naar een tempel waar een heel groot beeld van 觀音 Guānyīn (ook wel bekend als Avalokitesvara) op staat. Wij verwachten een serene tempel, maar niets is minder waar. We komen aan bij een soort kermis waar kleine kinderen rondrennen met nepgeweren en waar de open ruimtes vol staan met kermisspellen. Verder is er een bel, wel drie meter hoog, die vroeger waarschijnlijk wel voor religieuze doeleinden diende, maar nu ook als attractie gebruikt wordt. Elk kind dat dat wil mag hem luiden, met behulp van een meneer die in tegenstelling tot de kinderen wel de kracht bezit om de boomstam die de bel doet luiden heen en weer te bewegen. Ik denk dat de meneer de dag van z’n leven had en de kinderen dachten dat zij dat geluid veroorzaakten.

Het is er in elk geval niet sereen.

Wel leuke foto’s:

 

Na deze tempel besluiten we maar met de taxi naar nog een andere tempel te gaan die zich in een grot bevindt. De vijf kilometer lopen vinden we te ver, vandaar de taxi. Ik vraag of iemand een taxi wil bellen (want ik kan hier niet bellen) en binnen drie minuten staat er inderdaad een taxi met nummer 6799 voor onze neus. Ik zoek het adres op, zeg dat in het Chinees, en zie het zowaar correct ingetypt worden in het navigatiesysteem van de taxichauffeur (die overigens z’n tanden weleens mag poetsen, hoor). Nog geen twintig minuten later staan we voor een grot.

De tempel in de grot is best gaaf om te zien. Alles van binnen is uitgehakt. Het is er nogal nat en best koel. Ik ontdek een smal gangetje waarbij staat dat je er maar met maximaal tien mensen tegelijk in kan. “Hier kunnen we in!” Pap en mam gaan mee, maar al snel wordt het gangetje smaller en smaller. Ik pas er nog net doorheen, met rugzak in handen en helemaal voorover gebogen. Mam komt er doorheen met gele schouders (waren eerst wit) en pap moet het op handen voeten doen. Die komt er weer uit met zwarte knieën. Een redelijk … spirituele ervaring, in de zin dat we, als we eruit zijn, allemaal “tering” zeggen en besluiten dat nooit meer te gaan doen. Dat was iets té nauw.

Daarna breekt de hemel open. Wij hebben niet genoeg dingen bij ons om ons alledrie droog te houden, dus we gaan een cafétje in. Dat cafétje heet 古基 Gǔ Jī en betekent in klank zowel ‘Oud Keelung’ als ‘plek met historische relevantie’. Het cafétje is van een meneer die daarin allerlei foto’s heeft opgehangen die zijn vader zo rond 1960 van Keelung heeft gemaakt. Best een gaaf project! Hij verkoopt ook hebbedingetjes met de foto’s erop. Ik wil wel een beker met een foto van het oude stoomtreindepot van Keelung, maar die verkoopt hij helaas niet. Jammer, dan ga ik zonder souvenir naar huis.

Daarna gaan we met de trein weer terug naar Taipei. Op het station eten we wat, en dan gaan we allemaal naar onze slaapplek. Deze dag is klaar, wij zijn moe. Op naar morgen!

🧺