Taipei ’24 – Dag 17 – 19: Huiswerk voor wanneer?

Voordat ik de zondag met jullie ga bespreken, even het volgende. Ik had toch gezegd dat ik al schrijvend op mijn bed opgeschrikt werd door een lichte aardbeving? Nou, dat gezeur is zo goed als de hele nacht doorgegaan. Rond een uur of drie werd ik wakker gemaakt door een flink geschud. Het duurde even totdat het stopte. Gelukkig ben ik daarna weer in slaap gevallen.

Toen ik vanochtend (dinsdagochtend dus) zat te ontbijten schudde de hele Family Mart. Alle pakjes kauwgom deden de Chachacha aan de rekken. De meneer die achter de toonbank stond keek mij vragend aan, alsof hij aan de gekke buitenlander die elke dag kwam ontbijten wilde vragen of ik wel wist wat het was. Nou, dat weet ik inmiddels wel.

Tijdens de eerste les van de dag kwamen er nog twee lichte aardbevingen langs. Nou zitten we op de achtste verdieping, en volgens onze docent voel je ze daar erger dan wanneer je op de grond zit (omdat het hele gebouw mee schudt natuurlijk, dat hoort ook zo). Maar wij waren goed afgeleid en erg intens naar onze waterflessen aan het kijken hoe het daarbinnen golfde.

Het is en blijft een gekke ervaring. Na de drie van vanochtend tot nu toe gelukkig niks meer gevoeld.

Over naar de orde van de dag.

 

Zondag 21 april

Dit is de allereerste dag dat ik kan uitslapen sinds ik in Taiwan ben aangekomen. Het eerste weekend tel ik gemakshalve even niet mee, want toen was ik vanwege het tijdsverschil toch wel vroeg wakker. Toen moest ik mijn best doen om te blijven liggen in bed, dus die meetellen is niet eerlijk.

Heel veel uitslapen komt er ook niet van trouwens, want om 12 uur gaan wij (Qiqi, Qiao Shan en ik) met twee Taiwanese taalbuddy’s lunchen. Voor ons is het praktisch ontbijt (ik vind koffie geen ontbijt), maar dat geeft niet. Naja, aangezien ik vanochtend rond 9 uur wel wakker was en pas om half 11 ging douchen heb ik toch lekker anderhalf uur in bed kunnen wouzen en lekker dom filmpjes kunnen kijken. Is af en toe best relaxt, en echt wel nodig. Gewoon eventjes niksen.

Om half 12 gaan wij richting universiteit, want daarnaast is een noedeltentje waar we gaan eten. Eenmaal aangekomen komen we een van de twee buddy’s al tegen. De ander is tien minuten te laat, want ze was「處理一件事」oftewel ‘iets aan het regelen’. Je hoeft in elk geval niet te vragen wat het was, want dat maakt niet uit. Zo veel zegt deze tekst mij wel. We gaan toch met z’n vieren naar binnen en bestellen allemaal een noedelsoepgerecht. Daar zijn gelukkig genoeg varianten van hiero, dus het is niet alsof je elke keer exact hetzelfde eet. Onze verschillende soorten stamppotten lijken ook bijzonder veel op mekaar, alleen de groenten wijzigen steeds. Na ongeveer een kwartiertje komt de tweede Taiwanese taalbuddy ook aan, maar die mag van een van de medewerkers geen stoel bij onze tafel schuiven (er waren geen tafels meer voor meer dan vier mensen). Ze moet aan een andere tafel aan de andere kant van een laag muurtje gaan zitten. Beetje gek en ook ietwat ongemakkelijk want nu kunnen we niet echt met haar kletsen… Naja. Het is maar hoe het is. Taalbuddy 1 regelt het, is niet aan mij om op te lossen.

Ze zijn allebei wel heel erg lief! Wij doen ons best om al het Mandarijn te verstaan. Dat gaat best aardig, ondanks dat het achtergrondgeluid het luisteren af en toe lastig maakt. De meeste problemen heb ik nog met zelf dingen uitleggen… Ik weet nog niet genoeg woorden om allemaal willekeurige gedachten zo à la minute uit te leggen.

De taalbuddy’s spreken af om met ons een dagje op stap te gaan. Dat vinden wij gezellig! We komen uit op 26 mei. We gaan dan met z’n vijven naar 野柳 Yeliou, 九份 Jioufen en daarna avondeten op een night market. Het wordt vast een volle dag, maar wij vinden de taalbuddy’s relaxte en gezellige mensen en een groepsgrootte van vijf kunnen we ook nog wel aan!

Na de lunch gaan Qiqi en ik nog even naar de ondergrondse winkelstraat. Mam wil het pandakontenschaaltje graag hebben, dus dat ga ik kopen. Ook Diet wil graag een schaaltje, dus dat neem ik ook voor haar mee. Het wordt een rood schaaltje, ook met panda’s. Ik vind het mooie dingetjes! De winkelmedewerkers vragen of ik in Taiwan woon. “Nee.” Oh, okay. “Dan pakken we het wel heel goed voor je in!” Nou, zo geschiedde. Mocht hier een atoombom vallen dan overleeft de verpakking van mijn twee schaaltjes het ongetwijfeld wel. Ik kan ze ook niet meer aan iemand laten zien, want dit is niet zonder geweld (of messen en scharen) uit te pakken. Dat komt thuis dus wel weer. Prima, want ik heb wel foto’s gemaakt, dus jullie krijgen de schaaltjes ook te zien.

Het eind van de middag spenderen we aan ons huiswerk. Ook dat moet nog gebeuren. Ondanks dat het me niet veel tijd kost moet ik er wel even tijd voor maken. Het zou ook van de zotte zijn als ik dat niet zou doen (en ik vind het eigenlijk best leuk).

‘s Avonds besluiten we dat het tijd is voor pizza. We vinden zowaar een pizzatent die ruikt als pizza thuis, en de pizza daar is ook echt heel lekker! Met z’n drieën blijven we nog best lang zitten kletsen. Gezellige bende, ik word er blij van!

 

Maandag 22 april

De eerste dag van week 3. Als je het zo bekijkt gaat de tijd best wel heel erg snel. Als ik de dagen zo meemaak gaat de tijd niet snel noch langzaam. Voor wat ik hiervan wilde gaat het eigenlijk wel prima. Ja, ik mis de mensen thuis, maar het is een stuk beter dan de twee weken van afgelopen zomer waarin ik praktisch ziek was. Toen kon ik helemaal nergens heen en voelde ik me alleen maar heel erg vervelend. Rather have this!

Vandaag doen we eigenlijk niet zo veel behalve naar school gaan, lunchen, huiswerk maken, en avondeten. We zijn allemaal nog moe van het weekend, en terecht. Die hete dag in Yilan hakt erin hoor, als je mee moet met wat een groep doet en steeds onderhevig bent aan de hitte. We vinden zo’n relatief niksdoedagje ook weleens fijn.

Mijn lunch is trouwens 獅子頭 shīzitóu. Dat woord betekent ‘leeuwenkop’, maar het zijn gehaktballetjes! Lekker!

‘s Avonds eten we dumplings bij ons favoriete tentje in de buurt van de universiteit, genaamd 鮮天下 Sian Tian Sia. Rond half 9 zijn we allemaal weer thuis.

 

 

Dinsdag 23 april

Vandaag zijn we er qua moeheid beter aan toe dan gisteren. Na onze lessen ‘s ochtends gaan Qiqi en ik met een van de Taiwanese taalbuddy’s (niet dezelfde als eerder beschreven in dit verhaal, maar ik kan hun namen niet onthouden, het zijn er te veel) lunchen.

Even wat over die taalbuddy’s…

De universiteit heeft dus een groep van ongeveer 20 Taiwanese studenten aan ons gekoppeld. Ongeveer elke twee weken hebben we op maandagmiddag een soort high tea. Twee uur lang Chinees kletsen met snacks. Kan slechter (de akoestiek van de ruimte laat te wensen over maar we wennen eraan). Iedereen heeft een soort ‘eigen buddy’, maar ook weer niet echt ‘eigen’. Qiqi, Qiao Shan en ik zaten bij high tea nummer 1 niet bij elkaar dus wij zitten alle drie in een eigen groepsapp met ‘eigen’ buddy’s. Het probleem is alleen dat we alledrie niet per se alleen naar zo’n buddyafspraak willen, dus het gevolg is dat we allemaal met elkaar meegaan en dus verschillende buddyafspraken hebben. Zo wordt het wel verwarrend, maar wanneer we met wie afspreken is voor mij als lijdend voorwerp net zo verwarrend als voor jullie als lezer. Verkeer vooral niet in de waan dat ik jullie dit ooit duidelijker ga kunnen uitleggen, dit blijft hoe dan ook een ingewikkeld en chaotisch verhaal. (Tussenmand. 🧺)

De lunch van vanmiddag is wel prima, maar onze buddy heeft ‘s middags les en wij moeten nog huiswerk maken. We hebben een goed aantal zinnen in het Engels gekregen die ook een vertaling in het Mandarijn schijnen te hebben. Aan ons om die te verzinnen, dus dat gaan we dan maar zitten doen.

Grappig feitje over huiswerk, trouwens:

Onze docenten zeggen aan het eind van de les altijd:「我們快下課了，看一下今天的功課。」 Dat betekent zoiets als ‘de les is bijna klaar, laten we even naar het huiswerk van vandaag kijken’. Maar daar zit dus iets heel verneukeratiefs in, want dit klinkt voor een Nederlander alsof het gaat over het huiswerk dat voor vandaag af had moeten zijn. Dat is dus niet wat ze bedoelen, want ze bedoelen het huiswerk dat je vandaag gaat maken, wat dus voor morgen af moet zijn. Als je dan als Nederlandse student vraagt「你的意思是不是明天的功課？」 ‘Bedoelt u niet het huiswerk van morgen?’ Dan denk je te vragen wat je voor morgen moet doen, maar je vraagt eigenlijk wat je morgenmiddag moet doen. Ik denk dat dit 1) in de taal zit maar 2) ook te maken heeft met het feit dat we in Nederland niet elke dag dezelfde vakken hebben, maar hier misschien wel omdat ze gewoon zo ontzettend veel les hebben en zo veel moeten leren en doen.

Gelukkig waren we hier na dag 2 al achter, maar het blijft geinig. Beetje zoals Engelsen 14:30 bedoelen en wij 13:30 horen als ze half two zeggen.

‘s Middags gaan Qiqi en ik nog even de stad in. We dwalen door een gigantisch warenhuis, bekijken een boekenwinkel die eigenlijk geen inhoud heeft (soort representatie van sommige mensen in deze wereld), en drinken allebei watermeloensap die we met korting kregen omdat we er twee kochten. Niet verkeerd! Richting het avondeten komt Qiao Shan onze kant ook op. We eten 川味哨子麵 chuānwèi shàozi miàn. Het zijn dunne noedels met kleine stukjes tofu die smaken naar rundvlees met heel veel zout. Er zitten ook komkommertjes bij. Het is wel lekker, maar je moet echt goed drinken erbij want het is zout, zout, en nog eens zout. Zelfs ik vind het wat veel van het goeie… Met z’n drieën delen we het toetje: 雞蛋餅 jīdànbǐng ‘egg cake’. Met matchasmaak. Is lekker luchtig, we vinden het allemaal voor herhaling vatbaar.

Daarna vinden we nog een Pokémon Experience Store op de 3e verdieping van een van de warenhuizen (het zijn er minstens 4, allemaal verbonden met bruggen en kelders). Daar vind ik eindelijk de Eevee-knuffel waar ik al ruim een jaar naar op zoek was.

🧺