Taipei ’23 – dag 31: Sokkenmatchergernis

Commentaar op de titel: ja, misschien is het wel mijn bedoeling om je de titel zes keer te laten lezen voordat je weet waar de woorden aan elkaar geplakt zijn. Misschien vind ik dat leuk. Soort van leedvermaak. Anyway, de Nederlandse spellingsregels dicteren dat ik het woord helemaal aan elkaar schrijf. Als je dat niet leuk vindt, dan stel ik voor dat je eens gaat kijken naar hoe Engelstaligen hun woordcombinaties opschrijven. Dat doet pijn aan je ogen, maar is wel makkelijker te lezen. En het heeft te maken met een beklemtoonde lettergreep (Engelstaligen blijven alle woorden apart beklemtonen, maar bij ons krijgt een woordcombinatie maar één klemtoon: sokkenmatchergernis. Niet sokken match ergernis. Mand #1.) 

Zondag!

Vandaag ga ik eens praktisch doen (ben anders namelijk nóóit praktisch ingesteld) en ga ik mijn gehele garderobe aan onderkleding vervangen. Praktisch betekent dat sokken en onderbroeken, want voor bh’s moet ik weer een of andere meetsessie ondergaan die ik nog even uitstel. Dit gaat hopelijk een huidige ergernis oplossen die ik nu even met jullie ga delen. Sokken van gelijke kleur en gelijk model, maar met een verschillende leeftijd. De reden dat ik jullie dit ook zo specifiek ga vertellen is omdat ik deze frustratie maandagmiddag tijdens de lunch (ja, ik schrijf dit wéér een dag later) met mijn klasgenootje heb gedeeld, en die kreeg er de slappe lach van. Dus misschien heeft dit voor jullie ook enige amusementswaarde.

De ergernis is als volgt.

De reden dat ik allemaal zwarte sneakersokken van gelijk merk en model heb, is zodat ik ze uit de was niet hoef te matchen met een ander er ongeveer gelijk uitziend paar. Dat matchen vind ik prima met vrolijke, gekleurde sokken. Sterker nog, dat vind ik een zoekplaatje voor volwassenen, en door de overtuiging dat je altijd een beetje kind moet blijven alleen maar erg vermakelijk. Maar het matchen van zwarte, korte sokken van verschillende maak en verschillend model? Helemaal verschrikkelijk. Ook omdat er soms toch nog enige discrepantie tussen zit wat betreft de kleurslag. Of dat door de was komt of door het kleuronderscheidingsvermogen van de koper laat ik maar even in het midden. Hoe dan ook, die frustratie had ik reeds geconstateerd en – voor zover ik dacht – overwonnen.

Toen bleek het echter dat binnen sokken die volgens het label exact hetzelfde moeten zijn ook nog verschillen kunnen optreden. Dat komt vooral door leeftijd. Je herkent het vast wel, van die heel harde sokken, die naar zijn om vast te pakken. Een schuursponsje is er soms niks meer bij. En harde sokken rekken ook minder goed dan zachte, nieuwere sokken, waardoor ze soms praktisch een maat kleiner zijn dan hun jongere wederhelft. Ik ben volgens mijn klasgenootje een van de weinige mensen die het verschrikkelijk vindt om één zachte en één harde sok aan te doen (“Na een uur voel je het toch niet meer?”). Nee, dat klopt. Maar dat eerste uur is wel irritant. Met als gevolg dat ik hier in Taiwan, en thuis ook al een aantal keer, voortdurend sokken zit te matchen die in theorie exact hetzelfde zouden moeten zijn.

Die ergernis was me te veel geworden. Ik kon het niet meer aan. Bovendien waren al mijn sokken oud. Ja, het waren verschillende leeftijden en dus verschillende hardheden en maten, maar je kon ze stuk voor stuk classificeren als oud.

Zoals je nu misschien ziet aankomen: die sokken zijn zondagavond met de Taiwanese vuilniswagen meegegaan en ik zie ze hopelijk nooit meer terug.

Ik heb vandaag namelijk vijftien paar nieuwe sokken gekocht. Zwarte sneakersokken. Allemaal even oud. Ik wilde eigenlijk veertien paar kopen (want: twee weken) maar bij de kassa bleek ik er vijftien te hebben. Dat vond ik ook prima. En nog beter: deze sokken hebben bovenop de teen een klein wit streepje. Zichtbaar vanaf de binnen- en de buitenkant. Nu hoef ik me ook nooit meer af te vragen of dit mijn sneakersok is of die van iemand anders als ik was aan het uitzoeken ben. Fantastisch!

De reden dat ik twee weken aan ondergoed wil hebben is trouwens als volgt: één week is te weinig, want als je een keer op vakantie gaat is het erg frustrerend om binnen acht dagen te moeten wassen. Drie weken is te veel, dat vind ik de kastruimte niet waard. Twee weken is eigenlijk wel prima. Maar, waarom dan geen tien dagen, of twaalf? Naja, da’s niet echt een mooi getal als je het hebt over aantal dagen. Dat gaat in mijn hoofd in weken, en gezien kleding ook per dag gaat, gaat dat ook in weken.

Er ging trouwens nog iets mee met de vuilniswagen vandaag. Een groot assortiment aan onderbroeken die net zo oud waren als de sokken. Ze waren functioneel, maar nogal aan het eind van hun levensduur. Als deze onderbroeken bekeken hadden moeten worden met de strenge blik van een vliegtuigtechneut dan had techneut in kwestie zich toch wel heel erg afgevraagd waarom vliegtuig in kwestie nog niet neergestort was. Iets met gaten en losse draadjes. Naja. Gelukkig houden onderbroeken mensen niet in de lucht, denk ik dan maar…

Waarom ik dit allemaal zo lang laat gaan?

Ik heb een ongelooflijke hekel aan kleding kopen.

Echt niet normaal.

Dus dan liever in één keer, alles vervangen, en dan weer een tijd lang niks hoeven.

Naja, long story short, er zijn dus ook veertien onderbroeken meegekomen naar huis. En ook die zijn veel zachter dan hun oude lotgenoten. Zit heerlijk! Ik ben er weer blij mee.

Toen ik met deze lading bij de kassa van Muji kwam vroeg de mevrouw 1) of ik wel wist dat ik dit niet mocht terugbrengen (ja, dat wist ik) en 2) of ik de maat en kleur had gecontroleerd (ja, dat had ik). Daarna vond ze het goed. Ik heb zo ongeveer het hele rek aan sokken en onderbroeken in de door mij gewenste kleur en maat leeg gekocht. Naja, dat vullen ze maar weer aan.

Ik heb ook nog maar twee t-shirts gekocht, omdat ze bij Muji ook nog heel fijne simpele t-shirts hadden, en ik er nog wel een paar heb die aan vervanging toe zijn.

Gezien mijn hekel aan kleding kopen vond ik het eigenlijk heel relaxt om dat hier in mijn eigen tijd te doen, zonder dat ik verder het gevoel had dat ik het vandaag allemaal moest vinden. En met de metro is alles hier eigenlijk goed te doen! 😃

Waar ik eigenlijk ben geweest?

Nou, er is een heel groot winkelcentrum-en-amusementsplek-in-één in het noorden van Taipei genaamd 美麗華 Miramar. Verdieping 1 tot 6 is winkelcentrum, en alles daarboven is bioscoop. Er is ook nog een reuzenrad (dat draaide nu helaas niet). Oh, en je kunt er ook nog schaatsen. Er zijn vast nog meer dingen daar te doen die ik gemist heb. Het is er echt gigantisch, en toevallig op zondagmiddag heerlijk rustig! 😎

Na het winkelen had ik natuurlijk honger, dus toen ben ik bij één of ander café binnengestapt waar ze allemaal westerse zooi hadden. De menukaart zag er wel oké uit en de prijzen waren niet al te gek (nog steeds goedkoper dan Nederland). Daar heb ik maar eens een quesadilla met frietjes en een beker ijskoffie genuttigd. De quesadilla smaakte natuurlijk wederom anders dan verwacht (want dat is hier altijd zo als je westers eten bestaat, want dan denk je dat je weet wat je krijgt, maar da’s nooit zo), maar hij was wel erg lekker! Kip, pesto en kaas (duh). Was overigens wel de eerste keer sinds ik hier ben dat ik kaas heb gegeten. Kaas is niet echt een Aziatische specialiteit, dus daar begin ik meestal maar niet aan. De frietjes waren ook lekker, en de koffie ook. Ze zijn hier wel goed in hele mooie koffies maken. Maar, vergeet niet te roeren, anders proef je door je rietje eerst pure amandelsiroop, dan koffie, en dan melk. Mixen is wel wat lekkerder… 😃

Daarna ben ik maar weer eens naar huis gegaan. Het is – zoals je reeds vernomen kan hebben – afvalweggooidag dus eenmaal thuis heb ik direct alle verpakkingen en kaartjes van de gekochte kledingstukken afgehaald. Opgeruimd staat netjes! Om half 8 ben ik nog even wat gaan eten, en daarna heb ik eigenlijk niks meer gedaan. Beetje wouzen. Niks doen is ook belangrijk!

後來！Tot later!

🧺 #2