Taipei ’23 – dag 17: Kamerontzieken

Ik ben gewoon nog steeds sniffy. Ik vind stom. Als ik ‘s middags aan Marc vraag waarom deze verkoudheid zo lang duurt, krijg ik zo’n heerlijk direct antwoord: “Je hebt er gewoon te lang mee doorgelopen.” Heeft ‘ie ook helemaal gelijk in. I take full responsibility for my own misery. Enne… als de situatie andersom was, dan had ik exact hetzelfde gezegd. 😇

Maar goed, zo gaat de dag wel heel snel. Vandaag is schoonmaakdag. Omdat ik mijzelf de vorige keer beloofd had niet meer zo lang te wachten voordat ik mijn bed zou verschonen, ga ik dat vandaag maar doen. Morgen ga ik weer naar school, en ik ben bang dat het er niet meer van komt. Dus, om half 11 (lekker laat, want het kan) bed uit, bed in de was, en de rest van de kamer opruimen. Daar vind je namelijk nog allerlei ziekte-overblijfselen. Dat kan ik ook directer omschrijven: een gigantische tyfuszooi. Hele bureau ligt vol (vinden de mieren fantastisch…), koffer ligt nog open, vuile was in een hoekje gesmeten. Heerlijk op z’n students. Als ik ziek ben kan ik daar tegen (of anders: het boeit me niet dat het zo is), maar als ik me wel goed voel kan ik ab-so-luut niet tegen zo’n ongeorganiseerde bende. Ik vouw alles op want niet vies is en niet opgevouwen is, doe alles netjes in een kast, doe de koffer weer dicht, en leg alles even op bed. Vervolgens pak ik beneden een bezem (waarvan ik later zie dat er boven ook een exemplaar staat… en ik had m’n lenzen nog wel in!) en veeg de kamer schoon. First World Problem: ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst een bezem heb gebruikt om iets schoon te maken. Iets met stofzuigers.

Inmiddels is de was klaar. Die hang ik op. Ik vind alles wat met touwtjes en katrollen werkt fantastisch, dus ook dit wasophangsysteem. Twee horizontale stokken die je met een kettinkje kan vastzetten op elke gewenste hoogte. Het kind in mij is heel blij met dit soort systemen, dus nog net 22-jarige Kee ook. Als je hier was uit de wasmachine haalt dan voel je direct dat al het vocht in no time uit je was, de lucht in vliegt. Als ik een halfuurtje later namelijk terugkom, zijn de grote lakens al halfdroog. Als ik weer terugloop mijn kamer in hoor ik een gek getik. Zou mijn volgende kamergenootje onaangekondigd zijn gearriveerd? Of zijn er mensen van de school bezig? Het getik wordt harder en harder en nog veel harder. Ik ga maar eens naar buiten. Natuurlijk blijk het weer te regenen (en te waaien). Hm, dat gaat nooit goed met die was. Kussenslopen dan maar in de droger, en de lakens bind ik vast met de twee haarelastiekjes om mijn arm. Dat vastgebonden stukje droogt dan maar wat langzamer, maar dat is nog steeds fijner dan géén beddengoed vanavond.

Dan tijd om te douchen en de dag (ahum, middag) te beginnen. Toen ik vanochtend voor het eerst buiten stapte voelde ik direct dat vandaag echt heel erg vochtig en heel erg warm was. Dus ik besluit rustig naar een andere boekenwinkel te wandelen, ongeveer een kilometer van mijn huisje. Eerst een kopje koffie en een lichte snack bij de lokale Family Mart. Als dat op is, ga ik erop uit. Tegen de tijd dat ik aankom bij de boekenwinkel ben ik inderdaad zeiknat, maar daar kan ik nu niks aan doen, dus dat ontken ik. Ik koop er nog een boek over Chinese gezegden, oftewel 成語 chengyu, want daar gaan altijd prachtige verhalen (denk aan sprookjes, mythes en legendes) achter schuil.

Het is in de boekenwinkel helaas ook niet echt koel. Niet heel veel later sta ik weer buiten. Op zoek naar lunch, dat wordt een pasteitje met rundvlees. Het is prima te eten, maar ook weer niet heel erg bijzonder. Daarna ga ik weer naar huis. ‘t Is me echt te warm vandaag, ik ga lekker thuis een boekje lezen en een spelletje spelen. Als het vanavond (bijna) donker is ga ik nog even naar buiten, naar de night market, avondeten halen.

Zo geschiedt. Om zes uur wandel ik naar buiten. Op de night market vind ik een poké bowl, weer een grote beker watermeloensap, en een toetje: warme cakejes met custard this time. Ik neem het allemaal mee naar huis. Lekker in de koelte rustig eten. 😄 Daar kom ik erachter dat wortelen niet doodgekookter kunnen dan in deze poké bowl. Ik kan ze met m’n tong bijna volledig verteren (da’s nie goe hè). Niet echt lekker. De rest is wel oké, maar ‘t is allemaal niet bijzonder. Het watermeloensap is wel weer heerlijk, en de cakejes ook. Al met al prima avondeten.

Nog even tijd om met thuis te kletsen. ❤️ Altijd fijn! Oh ja, en nog douchen, en nog een bed opmaken. Morgen om 11 uur weer tijd voor school! 🥳

🧺