Taipei ’23 – dag 10: Vliegveldretourtje

In de categorie meldingen hoe het met mij gaat: mwah.

Diet gaat vandaag weer naar huis. Naja, huis. De reis gaat uiteindelijk naar Portugal. Ze heeft nog wel een lange reisdag te gaan. Ik ben er niet jaloers op, zeker niet met hoe ik me voel. Maar goed, wel goed genoeg om mee te gaan naar het vliegveld. Vind ik wel zo leuk, uitzwaaien.

Na het moeizame opstaan (ik lag tot ruim half vier wakker met keelpijn en andere nare gevoelens) en net zo vermoeiende douchen stap ik naar buiten. De warmte in, naar het stalletje waar ze bao’s verkopen. Daar haal ik twee 原味饅頭 oftewel twee witte mantou’s zonder smaak (voor Diet) en twee 鮮肉包子 oftewel twee baozi met vers vlees (voor mijzelf). Dan stap ik de metro in, en om een uur of 11 ben ik bij Diet op de hotelkamer.

Ik wissel Diets simkaart om voor haar Nederlandse, ik krijg alle Taiwanese dollars die Diet nog overheeft en ik krijg nog een heel lief kaartje van haar met erbij een Chinese knoop. Ik vind lief!

Zo rond half twaalf besluiten we maar richting vliegveld te gaan. Dat is een halfuur te vroeg, maar goed. Wat moet je dan ook op zo’n hotelkamer? Alles is geregeld, en we zitten eigenlijk maar stom te wachten. Ondertussen is de telefoon ook al gegaan. Ik neem op met een 喂 wei (zeg: ‘wee’ in een vragende toon), de Chinese manier om de telefoon op te nemen (niet met nihao dus). Meneer aan de andere kant van de lijn is de receptionist en vraagt zich af of wij weten dat de tijd om uit te checken 12 uur is. Ik zeg dat we dat weten en dat we zo naar beneden komen. Het gesprek eindigt met twee 謝謝’s xiexie’s oftewel ‘dankjewel’. Dat was mijn allereerste volledig verstane volledig goed gegane telefoongesprek in het Mandarijn. Fijn dat dat ook lukt!

Nog één keer lopen we de route van de kamer naar beneden, zowaar zonder de weg kwijt te raken. Diet geeft de kamersleutel af en we stappen de warmte in. Deze honderd meter naar het metrostation zijn de laatste meters Taipei die Diet gaat zien, want als je hier eenmaal de metro in bent hoef je tot je in Nederland het vliegveld uit komt niet meer naar buiten.

Bij Zhongxiao Fuxing stappen we op de blauwe lijn. Daar gaan we bij Taipei Main Station weer uit, om ons naar de paarse lijn te begeven die je naar het vliegveld brengt. Nou verdient Taipei Main Station wel even wat aandacht hier, want holy cow wat is dat station groot. Zonder dat je dan ook maar iets van treinen ziet volg je de bordjes naar de paarse metrolijn en ondertussen loop je ein-de-loos door gangen van verschillende maten. Het loopt wel relaxt, want alles is zowel netjes, schoon, als toegankelijk. Je hoeft maar een paar seconden om je heen te kijken en je vindt of een roltrap, of een lift. Ik vind het hier mooi en fijn geregeld.

Een kilometer later vinden we de paarse lijn die voor de gelegenheid haar eigen poortjes heeft. Is ook een stuk duurder. Het ritje van Zhongxiao Fuxing naar Taipei Main Station is maar vier stations en kost ons 20 yuan (ongeveer 60 eurocent). Het ritje vanaf Taipei Main Station naar het vliegveld kost wel 150 yuan (bijna 4,50 euro). Met de NS-prijzen waar wij aan gewend zijn is het alsnog niks, maar naar verhouding is het wel veel als er ineens 150 yuan van je metrokaart wordt afgeschreven! Dan nog is het een perfecte, goed betaalbare verbinding die ik erg waardeer. Ik kies dit boven een taxi, want dan ben je afhankelijk van het verkeer. De metro’s rijden (tussen 6 uur ‘s ochtends en 12 uur ‘s nachts) altijd, vaak, en op tijd. De enige reden om hier wel een taxi te nemen is als je tussen middernacht en 6 uur ‘s ochtends ergens heen moet.

In de metro krijg ik als we bijna bij het eind zijn een gigantische hoestbui. Nee, zo goed gaat het allemaal niet. Het is zeg maar net te doen. Wat ook niet helpt is dat je hier in de metro echt niet mag eten noch drinken. Da’s geen sociale regel, nee. Je krijg er gewoon een boete van omgerekend 215 euro voor. En nee, daarin ben ik géén komma vergeten. Tweehonderd en vijftien euro, no joke. Dus wil ik van mijn hoestbui af komen en wat drinken, dan moet ik de metro uit, het station uit, en dan daarbuiten wat drinken. Dat vertik ik. Ik zoek in mijn woordenboek het woord voor ‘verslikken’ op en zal dat wel gebruiken als iemand aan me vraagt of het wel gaat. Want één ding is zeker: als je hier in een metro druk gaat zitten hoesten, dan val je op, en dan word je aangekeken. Zeker met zo’n westers uiterlijk (want die westerlingen zijn niet zo gewend aan de sociale controle hierzo). Iets met COVID-trauma. Ik snap het wel. Eigenlijk moet ik gewoon helemaal niet naar buiten, op dit moment. Maar, in my defense, ik had niet verwacht dat dit zou gebeuren, dus het is wat het is.

Op ‘t vliegveld zijn we veel te vroeg. Nog een uur tot de incheckbalie opengaat. We zitten en hangen wat op een bankje tot het zover is. Als de balie opengaat nemen we afscheid. Goede vlucht terug, Diet!

Nu ben ik echt alleen. Heel eventjes vind ik dat gek voelen.

Ik wandel naar boven want daar is een uitkijkplatform waar ik een landingsbaan zou moeten zien. Dat kan ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan, vliegtuigen kijken. Ik moet eerst door een security check. Een mevrouw vraagt me mijn tas te openen, of ik niks geks bij me heb. Natuurlijk gaat het hier over dingen die kunnen vliegen en de vliegtuigen in gevaar brengen, maar de mevrouw kijkt totaal niet raar bij de inhoud van mijn tas. Ik zou dat wel doen, als ik haar was. Want voor haar staat een meisje met rugzak met daarin: twee flessen handzeep, twee rollen wc-papier, een doos paracetamollen, een pakketje aan plakjes zeep waarmee je bh’s kan wassen, twee pakketjes doekjes die pas doekje worden als je er water op gooit, een half pakje vochtig wc-papier, en een flesje water. Ik vind die inhoud zelf, op dat flesje water na, best wel gek. De reden dat ik ‘t mee heb is Diet, want die had nog wat dingen over die ik wel kan gebruiken. Dus, meegenomen. 😀

Helaas is de realiteit van het kijkplatform wat minder mooi dan ik gehoopt had. Wat is Taipei Taoyuan Airport lelijk zeg. Er is echt helemaal niks aan. Schiphol is veel leuker! Aan de kant waar ik sta landen momenteel alleen vliegtuigen. Da’s ook niet zo gek. Er zijn twee parallelle banen, en Flightradar vertelt mij dat de andere baan momenteel in gebruik is voor startende kisten. Nou is landende vliegtuigen kijken wel leuk, ware het niet dat het punt waar ze neerkomen precies achter één of andere radarinstallatie is, waardoor ik alsnog niks zie.

En het blijkt dat ik het Taiwanese spotterspubliek ook niet zo leuk vind, want dat zijn op een paar families die te druk zijn met hun kinderen om vliegtuigen te kijken alleen maar een beetje oude, viezige mannen, die me veel te dichtbij gaan staan. Ik ga maar weer naar binnen.

Daar koop ik een kopje koffie. Terwijl ik daar naartoe loop krijg ik een halve mep van een willekeurige voorbijganger die daar zelf veel meer van schrikt dan ik. Hij stond namelijk met zijn rug naar mij toe, en besloot dat dat het perfecte moment was om strekoefeningen te gaan doen. Toen kwam ik langs. Tsja, kan gebeuren. Hij zegt wel zes keer sorry, maar dit was overduidelijk per ongeluk, dus ik vind het allemaal best. Misschien moet meneer eens aan vliegles, want als je dan gekke oefeningen gaat doen leer je eerst links, rechts, en onder je te kijken. Dat zou hem wel ten goede komen. 🙂 Iets met ruimtelijke bewustwording. Maar goed, hij is in deze wereld bij lange na niet de enige die daar enig profijt van zou kunnen hebben.

Ik ga weer naar de stad. Ik doe boodschappen en ga naar huis, daar ga ik slapen. Te moe, te ziek, en het zal allemaal wel. Tot een uur of 9 slaap ik een beetje half, al podcastluisterend. Daarna bel ik nog eventjes met pap en mam en ga ik weer slapen. Dit wordt he-le-maal niks morgen. Wordt vervolgd.

🧺