Taipei ’23 – dag 11: Ricolaverslaafd

In de categorie meldingen hoe het met mij gaat: slecht. Als ik me morgen nog niet beter voel, ga ik naar een dokter.

Ik ga niet naar school. Ik weet niet goed wat het is, maar een combi van keelpijn en verkouden. Het is hels. De nacht ook, elk uur ben ik van de pijn wakker geworden. Ik leef deze dag op het voedsel wat ik gisteren had gekocht en heel erg veel Ricola. Daar tussendoor komen Strepsils, paracetamollen, en heel veel flessen water.

Wat is het toch verschrikkelijk om alleen ziek te zijn. Ik heb geen heimwee, of iets. Maar als je je rottig voelt is het wel heel fijn om gewoon thuis op een bank te hangen met iemand die af en toe iets voor je pakt. Ik wil eigenlijk helemaal niks doen, dus dat wordt het dan maar.

Mijn roommate is zo lief om boodschappen te doen. Ik vraag om water, wat instant noodles, en nog een nieuw pakje Ricola. Die dingen zijn even heilig, want zo is het slikken tenminste wel te doen. Ik heb echt nog nooit zo erge keelpijn gehad.

Ik eet zowel ‘s ochtends als ‘s middags instant noodles. Dat is wel relaxt, want het is warm, soep, en zacht. Vindt mijn keel acceptabel. Gelukkig heb ik nog wat bananen over van gister, die eet ik ook maar op.

Aan het eind van de dag gaat het wel weer ietsje beter, maar het houdt niet over. Als ik me morgen nog niet beter voel, dan ga ik naar een dokter. En als ik dit nog twee weken moet ondergaan, dan ga ik naar huis. Daarvoor ben ik niet hier.

De dag duurt me lang. Om 10 uur ga ik slapen. Geheel tegen wat ik gewend ben in zie ik het geen 12 uur meer worden. Ik vind het allemaal best. Welterusten.