Taipei ’24 – Dag 82: Hogesnelheidslijnkoffiemok

Dinsdag 25 juni

Morgenavond vliegen we naar huis, vandaag gaan we met de trein terug naar Taipei. De trein vertrekt om een uur of 11, maar we moeten met een pendelbus naar het station. Die pendelbus vertrekt elk halfuur, maar zoals overal in dit land wordt bij de bussen alleen aangegeven wanneer die vertrekt vanaf het beginstation. Het gevolg daarvan is, dat je echt niet meer weet dan dat de bus elk halfuur zou moeten komen. Je kunt hem dus net gemist hebben en dan moet je een halfuur wachten. Onduidelijke teringbende, en Google helpt ook niet. Tsja, als de Taiwanezen het zelf niet weten, dan weet Google het ook niet. Op Reddit lees ik dat deze buslogica de Taiwanese instelling is van ‘goed genoeg’. Nou, met de treinen en metro’s hebben ze die instelling niet. Ligt dat er dan aan dat die zooi op rails rijdt? Dan kan het ineens wel…

Zoals wij zijn zitten wij vrij vroeg bij de bushalte.

En natuurlijk komt er binnen tien minuten een bus.

Dus wij zijn ruim een uur te vroeg op het treinstation.

Dan maar koffie halen, donuts kopen voor in de trein, schijten, en wouzen. 🤣

Dag 嘉義 Chiayi!

Ik besluit in de convenience store van het station nog een keycord te kopen met het thema ‘Taiwanese Hogesnelheidstrein’. Marc koopt twee koffiemokken met hetzelfde thema. Wat ze in dit land heel goed doen, is het promoten van merken van bijvoorbeeld de treinen of andere nationale infrastructuur. Overal kan je spullen van kopen. Aan de ene kant voelt dat onzinnig, (“Hoezo moet jij een keycord van de HSL?”) maar aan de andere kant is het heel leuk. Je loopt namelijk niet te koop met een koord om je nek met daarop de woorden Taiwanese Hogesnelheidslijn, maar je loopt met een koord met daarop schattige beestjes die vrolijk de wereld in kijken. En ergens heel klein, op de achterkant, staat dat het van de HSL is. Ik vind dat leuk. Zelfde met de koffiemokken: ze zijn gewoon hartstikke mooi en leuk, en oh ja, ze zijn van de HSL.

We halen donuts bij Mister Donut, onze favoriet. We hebben hier al verschillende Eevee en Pikachu-donuts gegeten (ja, Pokémons!) en beginnen nu aan een chocoladekoekjesdonut. De chocola op de donuts smelt zowat in de tien minuten waarin wij van station-in-airco naar perron-uit-airco lopen, maar goed. In deze trein mag je eten, dus de donut is onze treinsnack.

Eenmaal in Taipei gaan we terug naar onze AirBNB. Daar wouzen we heel even, maar al gauw is het tijd om wat te gaan eten. Marc wil nog graag 包子 bāozi (gestoomde broodjes) proberen en ik weet wel een tentje. Enige is, dat tentje is aan de andere kant van de stad. Naja, wij toch maar op pad. Een goed halfuur later staan we in de rij. Drie broodjes met vers vlees en eentje met bruine suiker wordt onze bestelling. We lopen naar een bankje om de broodjes op te eten, maar op het moment dat we gaan zitten begint het te spetteren. We sprinten terug naar de overkant, waar we onder de overhang, op de stoep, de rest van onze broodjes opeten.

Daarna gaan we nog even op souvenirtocht. Het spetteren stopt niet meer, neen. Het gaat alleen maar harder regenen, à la tropische plensbui. Onder onze paraplu’s trotseren we de straten waar het water opspat en je broekspijpen zeiknat maakt. Alles wat je niet aan hebt kan ook niet nat worden, alles wat je aan hebt, wordt nat. Die logica, zeg maar.

Na onze souvenirtocht gaan we aan het bier. Althans, dat is het plan. Ik heb de brouwerij uit 高雄 Kaohsiung ook in Taipei gevonden, dus daar lopen we heen. Alleen de tent lijkt niet open te zijn en ondanks dat het vier uur is, en Google zegt dat de toko dan opent, zijn ze binnen alleen maar bezig met leidingen uitspoelen. Ook dat is Azië. Als Marc vraagt hoe laat ze dan wel open gaan is het antwoord: “misschien om zes of zeven uur.” Nou ja, dan gaan we wel naar een andere locatie, in de buurt van de Taipei Dome.

Ze hebben wel gave onderzetters! ^

Zitten we daar, blijkt ons favoriete biertje, #5, daar weer niet te krijgen te zijn. Dan maar een andere… Helaasch, geen bergmist meer voor ons. In de tent hangt een groot scherm waar een basketbalwedstrijd op lijkt te zijn. Echter… als je goed kijkt zie je dat het een YouTube-filmpje is met allerlei basketbalhighlights van tussen ongeveer 1970 en nu. De puntentelling en de teams veranderen namelijk steeds, heel gek om te zien. Twee heren die aan het bier en snacks zitten lijken er enigszins serieus naar te kijken, maar ook dat blijkt meer vorm dan actief kijken te zijn dan het leek. Misschien is er later vanavond nog een wedstrijd en staat het scherm al aan, maar ik krijg er ook een beetje het gevoel van dat de mensen van deze bar een keertje in Amerika zijn geweest, daar hebben gezien hoe zo’n sportbar eruit ziet, dat na willen maken, maar gemist hebben dat je dan wel echte wedstrijden gaat kijken (want die snappen ze misschien toch niet) en niet een compilatie van hoogtepunten. 🤓

Oh, en de laatste avond hier eten we pizza. 😋 Nou ja, laatste avond? Laatste avond waarna we nog in Taipei slapen. Morgen vliegen we om 23:55 naar huis, dus een avond hebben we nog wel. Maar we kunnen morgen eerst nog een rondje stad doen!

🧺