Taipei ’24 – Dag 75: Vrijwilligerijverheid

Dinsdag 18 juni

Vandaag gaan we naar 北投 Běitóu. Daar heb je hot springs, oftewel natuurlijke spa’s. Ik heb jullie daar al het één en ander over geleerd, dus ik zal niet in herhaling vallen. We gaan overigens geen hot spring in, we gaan alleen het museumpje bezoeken. Dat doen we, traditiegetrouw, met de metro, want in Taipei kan bijna alles met de metro. Fantastische stad, ik wou dat alle steden zo werkten.

Met de rode lijn gaan wij naar het station van 北投 Běitóu. Daar moeten we overstappen op een pendelmetro naar 新北投 Xīnběitóu. ‘t Is niet ver weg, maar wel te ver om te lopen, en zeker met deze hitte. De pendelmetro is een beleving. Het is een korte metro van maar drie wagons (normale metro’s hebben zes wagons) en hij vertrekt van een ander platform. De metro is van buiten hartstikke mooi versierd, alle drie de wagons hebben hun eigen kleurenschema. Als we binnenstappen worden we begroet door een net zo vrolijke binnenkant. Hier worden wij blij van! Oh, en het is er koud. Ik zou niet verbaasd zijn als de airco van deze metro op een goeie 16 graden staat. Voor nu is het wel oké, maar we weten al dat als we uitstappen dat we in de mik gemept worden met ruim 40 graden vochtige föhnlucht. Die gedachte stel ik nog maar even uit.

Gelukkig kan ik dat weer langer uitstellen dan gedacht, want de metro kruipt met een slakkengang richting 新北投 Xīnběitóu. Echt, als je er naast zou fietsen zou je ompleuren, en dat is geen grammetje overdreven. Ondanks dat alles (misschien was lopen toch sneller) duurt de hele rit niet zo heel lang. In 新北投 Xīnběitóu stappen we uit en ja hoor, teringtyfusheet. Leuk joh, zomer in Taipei.

We wandelen door een parkje naar het museumpje. Ik kan er ook echt niks anders van maken dan verkleinwoorden, want alles is piepklein. Alsof de Japanners het gemaakt hebben. Naja, dat is ook zo. Misschien zit er toch een logica in? Het museumpje is gratis en we stappen binnen. Gelijk worden we door niet minder dan zes vrijwilligers (dat staat op hun t-shirts) de juiste kant op gebonjourd. Eerst rechtsaf in een nis je schoenen uitdoen, dan de schoenen oppakken, dan een stukje rechtdoor en dan linksaf naar een schoenenkast. Een meneer bekijkt je voeten, roept een maat “em hào” en dirigeert je naar een houten postvakje. Het is alleen geen postvakje, maar een schoenenkluisje. Daar moet je een sleutel uithalen (soort kaartje met inkepingen). Naja, eerst opendoen, slippers uithalen, schoenen in, kluisje dicht, dan sleutel eruit, en dan slippers aan. Omdat ik zo’n systeem nog nooit eerder gezien heb is er bij mij enige twijfel over de volgorde van zaken. Die twijfel is me echter niet gegund door de ijverige vrijwilliger, want hij trekt het kluisje al open. Voor ik het weet lopen we allebei op slippers waar je alleen maar heel hard mee kunt vallen zo glijden je voeten eruit. Dat vallen gebeurt gelukkig niet, maar ik raak wel tweemaal een slipper kwijt en struikel een keer half op een trap naar boven. Hoort erbij, zeggen ze.

Het museum (ik ben de verkleinwoorden nu zat) is leuk. We zien hoe de rijke mensen vroeger vakantie vierden in 北投 Běitóu. Mensen werden vroeger opgehaald met scooters en motoren en zo verscheept naar de verschillende hot springs in de regio. Het zijn er ook niet weinig. Het treinspoor vergemakkelijkte het vervoer enigszins, maar ook die reikte niet tot de hoogste hot springs. Je moest ook wat ondergaan wilde je vroeger als rijkelui een warm bad willen nemen (in een subtropisch land). Mening. Klopt. Nog steeds leuk om te zien. 😇

‘s Avonds eten we hot pot (Aziatische gourmet). Je krijgt een pan bouillon voor je snufferd, kiest een soort vlees, schept daar een onmogelijke hoeveelheid groente bij (gratuuuus), pakt wat drinken (ook inbegrepen) en een sausje (je raadt het al, no extra fee) en flikkert je hapjes lekker één voor één in de pan bouillon. Wel voorzichtig voor spetters – kokende bouillon is heet. Ik vind het fantastisch, want dunne plakjes rundvlees in lekkere bouillon (klaar binnen een paar seconden) is heerlijk! Voor Marc is dit de eerste keer hot pot. Ik zie dat het een belevenis is, maar gelukkig smaakt het allemaal wel. 😄 Het helpt (niet) dat ik van de helft van de groentes ook niet weet wat ze zijn noch weet hoe lang het duurt voordat ze gaar zijn. Mijn oplossing: “Als het taai is, moet het terug.”

🧺