Taipei ’24 – Dag 70: Marc’s Aziatische vuurdoop

Hallo allemaal. Vandaag heb ik het genoegen om een stukje te mogen schrijven over mijn aankomst en eerste dag in Taiwan. Zoals Annekee gisteren al aankondigde kom ik, Marc, vandaag aan in Taipei. Maar voordat ik daadwerkelijk hier land, spoelen we even terug naar woensdag 12 juni, 19:39 uur Nederlandse tijd. Dat is namelijk het exacte tijdstip waarop ik KL807, een Dreamliner B787-900 van KLM, mag boarden om mijn reis aan te vangen naar Taipei. De vertrektijd is pas 20:20 uur, maar voordat iedereen goed en wel aan boord is en we kunnen vertrekken duurt uiteraard even. Doordat het personeel Nederlands is en ik één en ander wel weet over de luchtvaart, kom ik er vrij snel achter dat we een technisch probleem hebben. Achteraf blijkt dit een kapot gedeelte in de keuken te zijn, en nadat de Technische Dienst (TD) dit gefixt heeft zou je verwachten dat we weg kunnen. Niets bleek minder waar. De vliegtuigdeur waar de TD door naar binnen is gegaan blijkt niet goed te sluiten. Vrij lastig in een vliegtuig. Na enkele minuten schijnt de deur daadwerkelijk dicht te zitten (komen we in de lucht pas echt achter of die dicht zit, maar dat is voor latere zorg…). “Nog even wachten op de luchtverkeersleiding, en we kunnen vertrekken”, aldus de piloot. “Geef ons maar weer de schuld” gaat door mijn hoofd, maar ik houd wijselijk mijn mond. Gelukkig zijn mijn collega’s op de toren goed gemutst, want niet veel later beweegt het vliegtuig en begeven wij ons richting de startbaan. Wij starten van baan 18L (sorry, beroepsdeformatie) en verlaten niet veel later het Nederlandse luchtruim. Taipei, here I come!

Eenmaal in de lucht gaat het entertainmentscherm aan, en het belangrijkste van de vlucht is: welke Disneyfilms kan ik onderweg kijken? Een kleine selectie (op willekeur, want anders moet ik gaan nadenken welke ik het leukst vind en dat zou ik zo 1, 2, 3 niet weten): Wish, The Lego Movie, Luca en Pokémon: Detective Pikachu. Na het avondeten kijk ik The Lego Movie (🎶 “everything is awesomeeeee, everything is cool when you are part of the team!” 🎶) – heb ik al vaker gezien, maar ik word er nog vrolijker van dan ik al ben en dan is het niet erg als ik tijdens de film in slaap val. Het is immers een nachtvlucht, en we komen pas 15:00 uur (lokale Taiwanese tijd) aan. In vlagen slaap ik wat en luister ik naar muziek, en ‘s ochtends voor het ontbijt kijk ik nog Pokémon: Detective Pikachu. Allemaal stuk voor stuk erg leuke films en een aanrader voor mede-animatiefilmliefhebbers (leuk galgjewoord, maar zitten wel veel letters in…)! Het laatste deel van de vlucht kijk ik naar buiten en naar het scherm om te zien hoe we vliegen. We vliegen over de westelijke kustlijn van Taiwan naar het noorden. Ik zit aan de linkerkant, dus ik zie vooral: water. Heb je dus geen fuck aan. De approach voor baan 23R (waar wij uiteindelijk op landen) gaat over het eiland heen en na een boel rechterbochten vliegen we uiteindelijk naar het zuidwesten om te landen. Goed nieuws! Ik zit nu aan de goede kant om het eiland alvast te kunnen zien. Het is echt mega groen en heeft veel bergen. Had ik dit kunnen weten voordat ik hier naar toe vertrok? Waarschijnlijk wel, maar ik kijk mijn ogen uit! Niet veel later hangen we voor de baan, en met een westenwind zou het appeltje eitje moeten zijn. Ik voel dat de piloot daar anders over denkt, want die laat het vliegtuig lekker heen en weer bewegen. En nee, dat is geen turbulentie. Hij moet nog wat vaker oefenen… Mening. Klopt.

Zodra we aan de gate staan en de deuren open gaan sprint ik naar buiten: paspoortcontrole, koffer halen, en dan Kee weer zien! 🤗 De sprint eindigt echter zodra ik de slurf in loop, want tering wat is het hier warm. Direct overal begint het zweten. Dit wordt nog wat… Net buiten de gate staat een mevrouw. “Transfer or Taipei?” (de vlucht gaat door naar Manilla, maar iedereen moet het vliegtuig uit.) Ik antwoord “Taipei” en krijg een groene kaart in mijn handen geduwd waarop staat dat wij geen risicoland zijn en volg de borden naar Exit. Gelukkig hebben de borden hier ook nog letters, dus dit volgen lukt nog wel. Bij een T-splitsing (met exit rechtsaf) ziet een vrouw mijn groene kaart en begint als een gek te zwaaien. Blijkbaar moet ik daar naar toe. 🤷‍♀️ Ik loop langs een extra bagagecontrolepost, waar allemaal borden staan dat je geen vlees mee mag hebben en ze als de dood zijn voor varkenspest. Gezien mijn groene kaart hebben wij dat niet in Nederland, dus dat stelt me gerust. Ik lever de groene kaart in en mag door naar de grenscontrole! Het is er nog erg rustig, dus geef mijn paspoort af, moet op de foto en de vingerafdrukken van mijn wijsvingers worden digitaal afgenomen, krijg een stempel en ben officieel toegelaten tot Taiwan! Snap ik, waarom zou je zo’n leuke jongen ook buiten laten staan? 🙂 Ik mag doorlopen naar de bagageband, waar helaas nog geen koffers van ons op de band liggen. Ik kijk om me heen om alvast een uitgang te lokaliseren, zodat ik straks heeeeel snel van dit vliegveld af kan. Ondertussen appt Kee: “Ik zie je! Op je 6 uur!” (Intermezzo: Iets wat je leert tijdens het vliegen is dat je verkeersinfo kunt geven door middel van klokposities. 12 uur is recht vooruit, 3 uur is 90 graden rechts van je, 6 uur is dus recht achter je, etc.) Ik besef mij dat ik, voordat ik het appje las, ben bewogen, dus in plaats van druk om me heen te kijken wacht ik een positie-update af. Kee kennende komt die namelijk heel snel als blijkt dat de vorige fout was. Dat klopt, nog geen 5 seconden later komt er een appje achteraan: “Nu op je 3 uur.” Hihi, ik had gelijk. Ik kijk over mijn rechterschouder, zie Kee staan en we zwaaien naar elkaar! 👋 De laatste zwaai was tien weken geleden, maar nu zien we elkaar weer! Niet veel later komt mijn koffer van de band, loop ik naar de dichtstbijzijnde uitgang die ik hiervoor al gespot had, wordt nog even besnuffeld door een hond en mag daarna Kee eindelijk weer knuffelen. Fijn om mijn vriendinnetje weer te zien. ❤️

We pakken de metro richting de stad en gaan naar de airBNB. Ik volg Kee met mijn koffer en rolkoffer, en ben blij dat zij weet waar we uit de metro moeten, welke metro we vervolgens moeten hebben, ondertussen in de rij de metro-omgangsvormen uitlegt, en uiteindelijk de juiste uitgang pakt waardoor we in zo’n kort mogelijke tijd naar het appartement kunnen lopen. In de tussentijd verbaas ik mij over alles om mij heen. Ik versta niks van mensen om mij heen, ik kan alles wat karakters heeft niet lezen en ik weet niet waar ik ben. Fan-tas-tische combi. Ik voel mij als een persoon met blindengeleidehond. Gelukkig kan ik wel zien, maar ik voel mij even heel afhankelijk. Op weg naar de airBNB lopen we langs allemaal winkeltjes. Ik kijk elke winkel naar binnen, en het valt me op dat er gigantisch veel kappers, massagesalons en elektronicazaken zijn. Ook lijkt het wel alsof er zich een scooter per persoon in deze stad bevind. Wat. Een. Lawaai. Ik dacht dat scooters in Nederland veel lawaai maakten, maar hier kunnen ze er ook wat van. Iedereen heeft hier wel een helm op, en de meeste helmen zijn vaak versierd: Hello Kitty, superhelden, honden, katten, noem het maar op en de helm bestaat. Erg vrolijk! Eenmaal in de airBNB dump ik mijn spullen, ga onder de douche en trek als de wiedeweer een korte broek aan. Die lange broek gaat linea recta de koffer in en op zijn vroegst weer aan in het vliegtuig naar huis. Ondertussen is het etenstijd geworden. Kee heeft een tentje aan de overkant van de straat gevonden waar we noedelsoep kunnen eten. Ik volg trouw. Buiten de eettent krijg ik de vraag “wat wil je eten, en wat wil je drinken?” Ik kijk haar met grote ogen aan. “Je krijgt noedelsoep met rundvlees, en wil je sprite of cola?” Normaal zou ik “ja” zeggen, maar omdat ik me geen houding weet te geven in deze situatie geef ik braaf antwoord: “sprite”. We gaan naar binnen. Er komen een paar klanken uit winkelmevrouw. Er komen dezelfde soort klanken uit Kee. Er komen weer klanken uit winkelmevrouw. Kee draait zich om “wil je ijsklontjes?” “Nee.” Weer wat klanken. Vervolgens schreeuwt winkelmevrouw wat door een intercom de winkel door. Ik heb werkelijk waar geen idee voor wie dit bedoeld is, want er kijkt niemand op of om. Tijdens mijn volledige verbazing worden er wel twee glazen sprite getapt, heeft Kee afgerekend en kunnen we gaan zitten. Nog geen twee minuten later wordt er een noedelsoep met rundvlees voor onze neus neergezet. Geen idee hoe, maar blijkbaar is de klankenuitwisseling tussen Kee en winkelmevrouw succesvol geweest, want ik heb eten. In de tussentijd heeft Kee ook stokjes geregeld, dus we kunnen gaan eten. Gelukkig heb ik thuis af en toe met stokjes geoefend, dus ik weet hoe ik ze vast moet pakken en ermee moet eten. Aangezien ik er niet regelmatig mee eet heb ik na drie minuten al kramp in mijn vingers. Wat een verschrikking. Ik vloek binnensmonds de boel bij elkaar, kijk op en zie Kee in een volledige slappe lach zitten. Gelukkig vindt iemand het leuk. 😘

Na het eten gaan we terug naar het appartement. Morgenochtend gaat om half acht de wekker voor Kee haar laatste schooldag. Ik heb besloten om mee op te staan, en de ochtend alleen door Taipei te wandelen. ‘s Middags sluit Kee ergens aan, dus in het slechtste geval app ik mijn locatie door en laat ik me daar ophalen. Ik zie wel wat de ochtend mij gaat brengen.

🧺