Taipei ’24 – Dag 63 – 65: Noedeldans en gezichtenwissel

Donderdag 6 juni

Morgen en volgende week hebben we onze tentamens. We besteden de donderdagmiddag aan een poging tot tentamenvoorbereiding en gaan ‘s avonds pho – dat is Vietnamese noedelsoep – eten. Ik ontdek er dat ze melkthee ook in blikjes verkopen en vind dat ik dat even moet proberen. Niet te zuipen, doe mij maar vers.

 

Vrijdag 7 juni

‘s Ochtends maken we op school het eerste van twee tentamens van onze speaking les. Hoe ze hier alles gestructureerd hebben, geen idee. Ik zal wel vertellen wat we moesten doen, misschien schept dat enige duidelijkheid. We worden in een of ander lokaal geparkeerd met een papiertje. Daarop staan vier vragen die we moeten beantwoorden. Per vraag staan tien woorden die we geleerd hebben, die moeten we in ons antwoord verwerken. De antwoorden moeten we opnemen en naar de docent mailen. Als we dat gedaan hebben mogen we weg.

Daarna hebben we onze reading les nog. Daar doen we het laatste stukje van het laatste hoofdstuk. Die tentamens hebben we volgende week ‘pas’.

Na de les gaan we allemaal gauw terug naar onze dorms. Vanmiddag, voor 5 uur, moeten we ons andere speaking tentamen hebben ingeleverd. Dat mogen we thuis, in onze eigen tijd doen. Het tentamen bestaat uit vier filmpjes, te vinden op YouTube. Het zijn vier vlog-achtige dingen. In het Mandarijn natuurlijk, zonder beschikbare ondertiteling in een andere taal (goed uitgekozen). Maar gelukkig wel ondertiteling in het Mandarijn (anders is het zelfs voor mij onmogelijk om alle info eruit te halen).

Onderweg koop ik een 蔬菜煎餅 shūcài jiānbǐng, dat is een soort pannenkoek / wrap-achtig iets met ei erin en dan nog groenten. Omdat je daar waarschijnlijk geen fuck aan hebt, en Aziatisch eten omschrijven sowieso een kunst op zich is, voeg ik er maar twee foto’s bij. Dat scheelt mij weer een bek woorden.

‘s Avonds ga ik met drie klasgenootjes eten bij de IKEA bij 小碧潭 Xiǎobìtán. De metro stopt daar praktisch in de IKEA – ideaal. We eten heerlijke Taiwanese Zweedse balletjes. De memo waarin stond welke saus dik moet en welke dun hebben ze omgewisseld: de cranberrysaus (praktisch jam nu) is zo dik dat ik die met m’n vork in stukken kan oppakken, de saus waar de Zweedse balletjes in moeten is zo dun dat je ‘m met een rietje kan drinken. Het smaakt desalniettemin goed. De Daim taart is wel wat vettiger dan thuis, die is niet zo lekker volgens mijn klasgenootjes. Gelukkig had ik geopteerd voor een cheesecake die wél echt heerlijk is.

Yum!

 

Zaterdag 8 juni

Ik heb behoefte aan tijd voor mezelf, dus na lekker uitslapen ga ik in m’n eentje op pad naar een boekenwinkel waar ik nog niet geweest was. Ik heb wat vakantiegeld van Diet gekregen, en dat mag op, vind ik. Ik vind in de winkel nog wat dingen die ik graag mee naar huis neem. Kee blij!

Onderweg eet ik ergens een noedelsoepje. Erg scherp, want er zit veel zwarte peper in. Maar dat doet me goed. Het restaurantje heet in vertaling De smaak van 1949. Dat is ook het jaar waarin de Nationalisten verloren van Mao Zedong en het vasteland van China ontvluchtten voor Taiwan. Geen idee wat ze dan precies bedoelen met De smaak van 1949, maar het idee is vast een combinatie van authentieke smaken en nostalgie. Die instelling waardeer ik.

Het interieur doet me weer helemaal niet aan 1949 denken. Vanbinnen ziet het restaurantje eruit als een soort biker’s café. Er hangen allemaal posters en platen aan de muur met plaatjes van motoren en de woorden die ik het vaakst zie zijn Harley Davidson. De eigenaars – man en vrouw – zijn gekleed in volledig zwarte uitrusting. Gezien ze ook zwart haar hebben (wat gek – Taiwan) is het best een look. Ze zijn wel heel vriendelijk, dus ik voel me er op m’n gemak. Leuk tentje om by chance tegen te komen.

Verder is de wijk waar ik rondloop echt verschrikkelijk saai. Een lange rechte straat met alleen maar grote gebouwen. Naja, wat me verder ook niet aanstaat is de temperatuur. Gevoelstemperatuur 40 graden, en dat gaat de komende week niet beter worden, eerder heter. Ik moet eraan wennen… Veel drinken, en dan nog heb je soms hoofdpijn en weet je niet meer wat je mankeert. Nog eventjes volhouden.

Om de hitte maar door te komen koop ik op de terugweg een ijsje bij de lokale FamilyMart.

Terwijl ik dat bestel en wacht tot het gemaakt is hoor ik de mevrouw achter de toonbank (ik schat een jaar of vijftig) en een klant kletsen. De mevrouw ondervraagt hem over zijn recente verhuizing, en of hij zijn oude huis zelf heeft verkocht. Als daar een ‘ja’ op komt vraagt ze en plein public (ik ben niet de enige in de zaak) of hij dan nog geld heeft verdiend aan de verkoop van huis in kwestie. Daar wil de beste man (ik schat een jaar of dertig) eigenlijk niet op antwoorden, dus de mevrouw concludeert dat hij geld heeft verloren. Dat is niet de uitkomst die de man graag wilde, want uiteindelijk antwoordt hij dat hij toch wel een beetje geld heeft verdiend aan zijn huis. “Gelukkig maar,” antwoordt de vrouw. “Fijne dag nog!” Nou, die heeft haar praatjes ook weer verzameld. 😇

‘s Avonds gaan we naar 海底撈 Hǎidǐlāo in 板橋 Bǎnqiáo, een bekende hotpot-keten. Hotpot = Aziatische gourmet. Niet op een plaat, maar in soep. Het is een hele beleving – er is een meneer die een voorstelling geeft met traditionele kleding aan en een gezicht dat hij in een seconde in een ander gezicht kan veranderen (dat is oude Chinese toneelkunst, elk gezicht heeft een kleur en die kleur heeft dan weer betekenis). Nadat hij alle kleuren van de regenboog gehad heeft gaat hij over op grappige gezichten: er komt een soort Spongebob langs, en een roze varkentje, en nog wat gekke dingen. Ik wist dat dit bestond, maar ik wist niet dat je zo veel gezichten kon verwerken in… tsja. Wat is het… Z’n hoofdtooi? Ik vind het in ieder geval gaaf!

Oh, en je kunt ook noedels bestellen voor in je hotpot. Die komen dan met een meneer die een boxje mee heeft. Hij zet een hip dansliedje op (denk: Taylor Swift – Shake It Off) en danst met de noedels in zijn hand op het liedje tot de noedels zo uitgerekt zijn dat ze geen bonk deeg meer zijn maar – je raadt het vast al – noedel, en in de soep kunnen. Ik begrijp van de buddy’s waar we mee uit eten zijn dat deze mensen wel een jaar moeten oefenen voordat ze zo goed met noedels kunnen dansen. Ik snap het wel, de noedels vliegen op centimeters van onze gezichten, en je zou je gasten maar voor hun bek meppen met een stuk deeg. Dat verwacht ik eerder bij Hooters in Amerika dan in Taiwan. Maar ach, een land kan je blijven verrassen.

🧺