Taipei ’24 – Dag 62: Huisartsbezoek

Woensdag 5 juni

Vandaag naar de huisarts.

Niet voor mij hoor, maak je maar geen zorgen. Voor Qiao Shan, want die heeft al een paar dagen last van verstopte oren. Ik beloof mee te gaan voor de eventuele vertaling. Na school eerst even lunchen, want huisartsen hebben hier middagpauzes. Degene waar wij heen gaan doet dat tot twee uur. Tijdens de lunch zoek ik het woord voor ‘oorsmeer’ maar op. Blijkt 耳屎 te zijn. Letterlijk vertaald is dat ‘oorschijt’. Wel toepasselijk!

Om stipt twee uur staan we bij de huisartsenpost. Gelukkig kan je hier gewoon binnenlopen. Qiao Shan probeert het eerst in het Engels: “My ears are blocked.” De dames achter de receptie kijken haar geschokt aan. “Blood?” Brengen ze uit. Ik besluit dat het na deze twee zinnen handig is om in het Chinees verder te gaan, want bloedende oren is een stukje erger dan dichte oren, en ik ben niet van plan deze paniek pas op zijn hoogtepunt te gaan aanpakken.

Ik leg uit dat ze last heeft van te veel oorschijt, en de dames kijken begrijpend. Er is wel een probleempje: de huisarts van dienst is er vandaag niet. *Zucht* Dat hadden we buiten op een of andere poster kunnen zien, maar die hangt zo scheef naast een deur dat je ‘m alleen ziet als je weet dat je er iets op moet zoeken. Ze sturen ons naar een KNO-arts, waar je ook zo kunt binnenlopen. Het enige probleem? Deze meneer heeft óók middagpauze, maar iets later. Hij gaat om half vier weer open.

Nou, dan gaan we maar weer naar huis. Vlak voor het avondeten gaan we naar de KNO-meneer.

Als we binnenstappen heb ik direct het gevoel dat ik in een live-versie van de Chinese les “naar de dokter gaan” beland ben. Ik leg aan de receptiemevrouw uit wat er aan de hand is. “Paspoort.” Die komt tevoorschijn. “Vul dit formulier maar in.” Qiao Shan is er redelijk klaar mee, met die verstopte oren, en vult op mijn commando het formulier in. “Ga maar naar achter.” We gaan een hoek om, een deur door, en zien daar een meneer zitten in een bijna volledige Covid-marsmannetjesoutfit. Alleen de helm ontbreekt. Ik mag mee om te vertalen (fijn).

“Ga zitten, ga zitten, ga zitten,” zegt de meneer. Qiao Shan gaat in een soort tandartsstoel zitten. Ik ben blij dat ik er niet in hoef. Door zijn mondkapje heen mompelt hij iets. Qiao Shan kijkt mij vragend aan, maar ik versta er ook geen klap van. Hij pakt haar hoofd en duwt het een kant op. Blijkbaar wilde hij naar het linkeroor gaan kijken. Nou, oké dan. 🤣 Hij kijkt erin en blaast er met een apparaatje lucht in. Vervolgens doet hij hetzelfde met het rechteroor. Ik hoor hem zeggen: 「發炎」Dat betekent ‘ontstoken’. Ah, oh. Beide oren ontstoken. Druppels halen bij de apotheek. Als druppels op zijn, terugkomen.

Terwijl dit plaatsvindt bekijk ik het bureau even van de KNO-meneer. De computer komt – schat ik – uit 1995. De laag stof verraadt dat ze hier het concept Swiffer nog niet ontdekt hebben. Op het bureau staan allemaal potjes met gelige substanties erin. Ik hoop dat het jodium is. Hoog aan een stok hangen allemaal Chinese geluksamuletten. Ik hoop dat KNO-meneer zijn vondsten baseert op kennis en niet op geluk. Gezien de waarde die Taiwanezen hechten aan onderwijs denk ik dat dat wel goed zit. Bovenaan de stok hangt ook een konijnenpootje. Die had ik niet zien aankomen.

We moeten weer terug naar baliemevrouw. Daar is het betalen (NTD 250 = EUR 7,20). We krijgen een receptje. “Loop daar maar omheen, daar omheen, daar omheen, erachter.” Alle teksten gaan hier in drieën geloof ik. Voor het Chinees wel normaal, maar je hebt niet het idee dat je tijd hebt om te zoeken waar je heen moet. We lopen om de receptie heen en betreden een ruimte waarvan we het gevoel hebben dat we er niet horen. Door een muur wappert een hand – er blijkt een gat in de muur te zitten – het gat waar de medicijnen uitgegeven worden – maar dat was vanaf waar wij stonden niet te zien.

Ik loop met het recept naar het gat. Daar zit een mevrouw die eruitziet alsof ze met één been in het graf staat. Meer bot dan vlees en stokoud. Tot mijn grote verbazing komt er vloeiend Engels uit. Qiao Shan moet de druppels drie keer per dag in elk oor doen, en dan tien minuten blijven liggen op een kant. Oh ja, en drie druppels per keer. Ook dat gaat in drieën hier. Heilige eenheid ofzo.

Dit alles duurt maar een kwartier. Als we thuis ook eens zo makkelijk naar de huisarts konden…

Daarna eten we ergens een wrap, en vinden dat een toepasselijk einde van de dag.

🧺