Taipei ’23 – dag 34: Schreeuwwinkel

In deze tekst komen best wel veel scheldwoorden en andere schuttingteksten voor. Deze zijn niet door mij uitgesproken, maar wel door iemand anders die ik vandaag ben tegengekomen. Om de ervaring van de ontmoeting zo goed mogelijk op te schrijven heb ik ervoor gekozen alle door haar uitgesproken scheldwoorden direct over te nemen. Ik vond het namelijk zo’n belachelijke interactie dat ik eigenlijk nog steeds niet kan geloven dat ik er wel onderdeel van uit heb gemaakt.

Ik begin mijn verhaal vandaag direct in de middag. Vandaag heb ik wederom iemand ontmoet waar ik, zou ik er een aantal dagen mee spenderen, direct een boek over zou kunnen schrijven. Gezien ik veel waarde hecht aan mijn eigen mentale gesteldheid doe ik dat maar niet. Ik ben er vrij zeker van dat ik na een week met deze dame – laten we haar Loesje noemen – niet meer weet waar ik het zoeken moet.

Dat ik haar nu Loesje noemt komt overigens niet voort uit het gunnen van anonimiteit. Gezien de vaagheid der details zou dat – ook als ik haar naam wel zou noemen – heus wel gewaarborgd worden. Zoals je wel vaker hebt met mensen die je voor het eerst tegenkomt versta je de voornaam niet gelijk. En als je dan ook nog eens op een drukke straat staat met heel veel bussen en auto’s die achter je op hun beurt wachten, wordt het helemaal niks. Kortom: geen idee meer hoe ze heet. Loesje it is, dus. En ja, ik had zeker nog een keer kunnen vragen hoe ze heet, maar gezien de fysieke reactie die haar nabijheid bij mij opriep besloot ik dat ik dat niet ging doen.

Trouwens, wat is het met mensen uit Zwitserland en Oostenrijk die geloven dat ze Nederlands kunnen? Ik ben er nou al twee tegengekomen die allebei vonden dat ze zowel Nederlands konden verstaan als konden spreken. Beide waren compleet onverstaanbaar voor mij, en toen ik zei dat ik “er geen reet van verstond” hadden ze ook geen idee wat ik zei. Zal wel komen omdat wij kaaskoppen elk jaar opnieuw hun bergen komen beklimmen, om er vervolgens met mach 3 weer vanaf te sjeezen.

Terug naar Loesje. En ja, Loesje is ook een van die figuren die tot de bovengenoemde categorie behoort.

Loesje is trouwens een vriendin van mijn Zwitserse klasgenootje. Ik ging vanmiddag een ijsje eten met mijn Zwitserse klasgenootje. Die vroeg of ik het oké zou vinden als ze haar vrienden meenam die haar in Taiwan waren komen opzoeken. Mijn antwoord: “You are a nice person, so I’m sure your friends are nice too.” Dit antwoord zit in de categorie: laat ik de keuze van een ander wat betreft mensen eens vertrouwen, ik heb toch niks te verliezen. En daar sta ik – ondanks deze ervaring – nog steeds achter.

Om 2 uur meld ik mij bij 東門站 Dongmen Station, uitgang 5. Daar in de buurt zit een restaurantje waar ze het in Taiwan zo bekende ‘geschaafde ijs’ verkopen. Dat is ijsschaafsel met een smaakje, meestal mango. Maar eerst de persoonlijke interactie. Klasgenootje heeft twee vrienden mee. Loesje is er daar dus één van. (Nou moet je Loesje zelf in je hoofd even een stem geven die klinkt als een ongestemde heggenschaar, en dan twee octaven hoger.) De interactie gaat ongeveer als volgt (ik zal ook een geïnterpreteerde Nederlandse vertaling geven).

“HELLOOOOOOOO, OH MY GOD, MY NAME IS LOESJE, SO NICE TO MEET YOUUUUUUUUU!”
(Hoooooooooooi, OH MIJN GOD, IK HEET LOESJE, WAT FANTASTISCH OM KENNIS MET JE TE MAKEN!)

“Hi, I’m Kay, nice to meet you too.”
(Hoi, ik ben Kee, eensgelijks.)

“OMG and you are from HOLLAND?”
(OH MIJN GOD en jij komt uit HOLLAND?)

“Eh, yeah.”
(Uh, ja.)

“OMG I LOVE HOLLAND SO FREAKING MUCH. Where in Holland are you from?”
(OH MIJN GOD IK HOUD ZO VEEL VAN HOLLAND. Uit welke plaats kom je?)

“I’m from Rotterdam.”
(Ik kom uit Rotterdam.)

“OHHH OMG GOTTUGHDAMM! I know that, it’s like in South Brabant or South Limburg!” (Dit was geen vraag.)
(OH MIJN GOD! GOTTUGHDAM! Ja dat ken ik! Dat is in Zuid Brabant of Zuid Limburg!)

(Bij mij heeft de verwarring nou al een hoogtepunt bereikt. Dit niet-Nederlandse kind kan zowaar de G-klank uitspreken, maar doet dat ook bij alles wat eigenlijk een R moet hebben. En ik ken de provincie Zuid-Brabant niet. Zuid-Limburg ook niet als een provincie, maar dat is tenminste nog een regio…?)

“Not really, it’s in South Holland. But it’s not the South. I don’t have a southern accent.”
(Nee, niet echt. Ligt in Zuid-Holland. Maar dat is niet het zuiden, ik heb geen zuidelijk accent.)

“OHHH GIIIIIIIRL OMG you don’t need to tell me about Dutch accents, I know all about it. In fact, my very best friend is from Housen!”
(OHHHH MEID TOCH, OH MIJN GOD, je hoeft mij echt helemaal niks te vertellen over Nederlandse accenten. Ik weet er alles van, want mijn allerbeste vriendin komt uit Huizen.)

“Oh, cool. I actually have no clue where that is.”
(Oh, cool. Ik heb eigenlijk geen idee waar Huizen is.)

“Oh, that’s okay, you don’t know anything about Holland anyways.”
(Oh, dat maakt niet uit, je weet er toch niks van.)

(Oké, blijkbaar kan de verwarring nog erger. Wat voor gesprek zit ik in godsnaam in? Volledige verwarring. Laten we maar gauw naar die ijszaak gaan. Wat schreeuwt dit kind hard.)

Wandelend naar de ijszaak heb ik even pauze, want de andere vriend kletst even met mij. Die is een stuk rustiger. Het gesprek gaat eigenlijk nergens over, dus ‘t is wel prima. Eenmaal bij de ijstent gaat het circus met Loesje vrolijk verder. Ik weet gelukkig niet meer precies wat er in welke volgorde gezegd is, maar hieronder een aantal teksten en vragen waar ik vandaag getuige van ben geweest.

“Imma ask you one more ANNOYING question, then I’ll stop interviewing you, is that okay?”
(Ik ga je nog één irritante vraag stellen, daarna stop ik met je interviewen. Is dat goed?)

Ik vond dat prima. Ik antwoord toch wel wat ik zelf wil. Dus, ga je gang.

“Isn’t it like FREAKING ANNOYING when you are Dutch and the first thing they say to you is NEUKEN IN DE KEUKEN?”
(Is het niet irritant dat, als mensen erachter komen dat je Nederlands bent, het eerste dat ze zeggen is ‘neuken in de keuken’?)

Mijn antwoord was dat zij de eerste was die dat ooit tegen me gezegd heeft en dat het me absoluut niet uitmaakt dat ze dat doet.

Vervolgens produceert ze nog de tekst “Ik ben ZWANGER” (in het Nederlands). Blijkbaar moet dat een grapje zijn want later blijkt het dat ze het alleen verzonnen heeft om te kijken of ik het versta en of ik er van zou schrikken. Naja, ik ben het afgelopen anderhalf uur al zo geschrokken van deze luide verschijning dat er vrij weinig teksten meer zijn die ik niet uit haar mond verwacht.

Oh, ze vraagt me ook nog of ik een paar jaar in Taiwan zou willen wonen (op zich geen gekke vraag). Mijn antwoord is nee, want ik vind de zomers hier te heet. Vervolgens gaat er bij haar een knopje om en praat ze alleen nog maar Engels met een heel erg zuidelijk Amerikaans accent. Ze antwoordt dat ik dan maar niet naar Texas moet komen, want de zomers zijn daar ook verschrikkelijk heet. Fair enough, maar die zijn droog toch? “OH YEAH but that doesn’t matter since Texas is like BIGGER than FRANCE.” (Vertaling: oh, ja, maar dat maakt niet uit want Texas is toch groter dan Frankrijk.) (Mening van Kee: waarom hebben deze twee dingen überhaupt met mekaar te maken? En sinds wanneer gaat het over Frankrijk?)

Ze blijkt uiteindelijk gewoon heel graag heel hard te willen zeggen dat ze half uit Texas en half uit Frankrijk komt. Oké. Ik antwoord dat ik het fijn vindt dat haar stukje ‘Frans’ niet het stukje is dat structureel weigert een andere taal dan Frans te praten (alhoewel ik me nu ik dit schrijf bedenk dat ik haar niet verstaan helemaal niet zo erg zou vinden).

Naja, dit was een ervaring. Maar wat verschrikkelijk. Zo druk. En zo’n ongelooflijke krassende stem.

En dan nog het ijs!

Dat was eigenlijk niet heel veel bijzonders. Wel heel lekker. De mango’s hier zijn echt heel erg lekker! Het zijn inderdaad gewoon geschaafde ijskontjes, waar ze dan vervolgens mangosap en gecondenseerde melk overheen smijten. Ter decoratie zit bovenop de berg ijsschaafsel nog een grote bol mango-ijs. Aan de voet van de berg liggen mangostukjes. Dit zit in de categorie: eet je hier te veel van dan vallen je tanden eruit. Zou het daardoor komen dat het beroep tandarts hier zo populair is? In elke straat zit er wel eentje…

Na het ijs heb ik het vrij gauw gehad. Ik ga thuis nog even relaxen en kletsen met thuis. Even pauze nodig!

Het is ongeveer 7 uur als ik weer naar buiten ga. Ik begin trek te krijgen, maar nog niet heel erg. Ik ga bij Don Don Donki op zoek naar een bagagewegertje. Don Don Donki is een Japanse alleswinkel. Alles gaat in gigantische hoeveelheden, en ze hebben er onder andere: lenzen, brillen, goedkoop speelgoed, honderd verschillende soorten selfiesticks, douchegerij, een hele gang vol met tandenborstels, post-its, knuffels, pennen, naamtags voor aan je bagage, bezems, schuursponzen, stoffer en blik, Japanse drankjes, allemaal goedkope Pokémon-merchandise (allemaal lelijk)… En van alles wat ik net in enkelvoud heb opgenoemd: er zijn van elk object minstens drie soorten.

Japanse … alleswinkels (ik weet er echt geen andere goede naam voor) staan ook niet zo bekend om hun rustige kleurenschema. De binnenkant kan je het best omschrijven als een soort Limburgs carnaval x disco x Droomvlucht x arcade-hal. Ik zie kleuren waarvan ik het bestaan niet afweet. De gangpaden zijn zo smal dat je nooit langs iemand kan lopen dus altijd moet wachten, of een andere route moet kiezen. En dan nog loop je vooral tegen mensen aan. Ondertussen wordt de naam Don Don Donki ongeveer om de zeven seconden rondgezongen in de winkel. Op zo’n heel vrolijke manier. Ik ben nu blij dat het niet meer in m’n hoofd zit, want het is precies zo’n deuntje dat je als ongewild souvenir mee naar huis kan nemen. Zeventien uur vliegen met dit muziekje op de achtergrond lijkt me verschrikkelijk.

Het is qua geluid nog niet klaar trouwens, want om de halve meter à één meter hangen TV-schermpjes tussen de producten. Die zijn in principe uit, maar gaan aan als je er langs loopt. Eigenlijk hetzelfde idee als van die nepvogeltjes die mensen in hun voortuinen zetten of, nog erger, van die kattenverjaagdingen (ik kan je vertellen, ik ben geen kat, maar ik word er wel door verjaagd). Die TV-schermpjes zijn boobytraps, want als je er langsloopt en ze gaan aan, dan produceren ook zij verschrikkelijk schelle geluiden. Waarschijnlijk wordt mij in het Japans verteld dat deze tandenborstel écht de beste van de beste is, maar de tandenborstel in kwestie praat in het filmpje zelf ook. Ik weet wel vrij zeker dat ik geen tandenborstel wil die tegen me praat, dus ik sla deze maar over. Eigenlijk maakt het niet uit, want een schap verder heb ik onvrijwillig al weer zes nieuwe filmpjes aangezet (en niet bekeken).

Er is overigens een vaste looproute, maar daar kan je per schap wel enigszins van afwijken waardoor ik zes rondjes over de bovenste verdieping loop (dat is de eerste waar je komt). Je moet namelijk eerst met de roltrap naar de 3e verdieping wil je de winkel in kunnen. Op de 2e verdieping staat ook echt een medewerker die je van de ene roltrap naar de andere roltrap wijst. Je mag op de 2e verdieping écht de winkel niet in.

En natuurlijk moet je de 2e verdieping helemaal aflopen voordat je weer bij een roltrap komt die naar beneden gaat…

De 2e verdieping staat vol met eten. Je bent nog steeds in dezelfde winkel, alleen is dit de supermarktafdeling. En alles in het Japans, dus ik snap wel dat ik iets ‘gebakken’ in mijn hand heb, en ik zie dat het op een cakeje lijkt, maar ik heb geen flauw idee of het zoet, zout, pittig, of bitter is. Ik koop er maar niks.

De kassa bevindt zich op de 1e verdieping (dat is hier de begane grond). Om daar te komen moet ik eerst nog een hele wandeltocht doen door alleen maar schappen met Japanse ijsjes. Er staat een vriezer van twee bij één meter met alleen maar kleine roze bolletjes aardbeienijs.

Kee onder de indruk.

Kee moet bijkomen.

Met eten.

Gelukkig heeft Don Don Donki ook een foodcourt! Ja! Het zal toch niet! Daar is het zo’n herrie dat iets met tekst bestellen sowieso niet gaat lukken, dus de allervriendelijkste mevrouw komt achter haar kraampje vandaan om te kijken waar ik op wijs. Dat is wat vlees op een stokje, gebarbecued. Ongeveer 10 minuten later heb ik dat in mijn hand en kan ik het rustig opeten. Heel lekker (alleen de saus had van mij niet gehoeven). Yum!

Thuis eet ik nog een salade en dan is het klaar. Kee is af. Welterusten!

🧺