Taipei ’23 – dag 28: Bioscoopchillen

Mijn dag begint om 08:18. Ter info: mijn les begint om 09:00. Dan is om achttien minuten over acht opstaan ietwat laat, zeker als je nog moet douchen en ontbijten, en nog koffie wil halen. En dan nog twee keer ruim 90 seconden wachten tot je kan oversteken (want nogmaals: zo lang staat het stoplicht hier standaard op rood bij grote wegen). Bij nadere inspectie van mijn telefoon blijk ik mijn wekker niet om 07:45 gezet te hebben, maar om 08:45. Tsja, da’s te laat. Gelukkig ben ik ook als avondmens inmiddels gewend aan op tijd wakker worden, dus mijn lichaam heeft er zowaar zelf voor gezorgd dat ik toch nog enigszins op tijd was. Had het zelf niet kunnen doen.

Ik ben met mach 8 onder de douche gegaan, kleren aan, boterham met ei van gisteren opgegeten (blij dat die niet meer bij het avondeten zat…), en toen de rustigste supermarkt die ik onderweg kon vinden ingesprongen voor een kop koffie. Uiteindelijk was ik netjes om 08:56 op school, en je raadt het al: niemand. Geen medeleerlingen, geen docent, helemaal niemand. Net alsof ik er al ruim tien minuten zat.

Naja, best. Kan ik bijkomen van de ochtend.

Uiteindelijk komt er nog één klasgenootje opdagen. Dat is watervalmeneer, die zichzelf verbazingwekkend in toom kan houden. Het is zowaar iemand geworden die nog best leuk is om Chinees mee te kletsen! De docent vindt ook dat ons niveau te hoog is voor het boek wat we aan het doen zijn, dus we springen maar twee boeken omhoog. We krijgen een soort geschiedenisles over Taiwan. Dat vind ik leuk, want dat heb ik net allemaal uit m’n hoofd moeten leren voor m’n laatste geschiedenistentamen. De Japanse bezetting van Taiwan duurde van 1895 tot 1945… Ja, ik hoor het nog. Nou had ik er zowaar wat aan!

Om 11 uur komt er zowaar nog een klasgenootje aankakken. De reden van telaatkomen was een telefoon die ‘s nachts zelf had bedacht te gaan updaten. En daardoor was de wekker uitgegaan. Kortom, ze was zich vanochtend helemaal een hoedje geschrokken. Om half 12 komt mijn grote boogschietfiguur ook nog eens opdagen. Helaas is er geen andere plek dan naast mij (dat wordt zo wel relevant). De docent zegt: “Oh, good, you’ve got 1,5 hours left.” Er is hier een historie van te laat komen, hoor ik.

Vervolgens moeten wij een activiteit samen doen. We moeten aan de hand van een formuliertje met vragen elkaar interviewen over wat voor eten we lekker vinden als we ons blij voelen, en vervolgens als we ons niet blij voelen. He-le-maal ruk, want ik heb totaal geen zin om me te gedragen tegenover dit figuur dat bij het boogschieten te incapabel was enig sociaal gedrag te vertonen. Dus, ik besluit een aantal dingen.

1) Ik behandel deze gast net zoals ik in de vliegwereld mannen met te veel geld, te weinig vliegkwaliteiten, en de aanname dat ik als typmiep niet weet waar ik het over heb behandel. Dat betekent dat je nooit zal kunnen zeggen dat ik me niet beleefd heb gedragen, maar dat ik ook niet meer vriendelijkheid dan duidelijkheid toevoeg aan de interactie.

2) Ik ben hier om Chinees te leren, dus ik ga alleen maar Chinees praten. Meneer is overtuigd van zijn eigen lees- en schrijfkunsten, dus dat hij dat eigenlijk helemaal niet kan, noch mij kan verstaan, is zijn probleem. Ik wil alles met heel veel plezier én een glimlach op zes verschillende manier in het Mandarijn uitleggen, maar Engels spreek ik niet meer. Ook niet als hij daarom vraagt.

3) Ik beantwoord de vragen die hij stelt. Dus niet per sé wat er op het blaadje staat. Dat resulteert uiteindelijk in dat hij bij het vakje waar staat “Wat eet jouw klasgenootje graag als die zich niet goed voelt?” schrijft dat ik heel graag vis eet. Tsja… hij vroeg mij wat ik niet lekker vond om te eten, dus die vraag beantwoord ik.

Toch leuk, zo iemand die nooit zit op te letten, dan persoonlijke uitleg wil wat we aan het doen zijn (Ik: “dat kan je hier lezen, want hier staat het opgeschreven, en je hebt mij verteld dat je kan lezen”) vervolgens snauwt “ja ik weet wel dat we interviews aan het doen zijn” en dan weer vraagt of het de bedoeling is dat hij vragen gaat stellen (Ik: “als jij vindt dat vragen stellen onderdeel uitmaakt van interviewen, dan zou ik maar vragen gaan stellen”). Zoals verwacht bevalt mijn gedrag hem nog steeds niet, en gezien de levenshouding ben ik daar blij mee. Tsja, who really expected anyone to change here? 😃

Halverwege, als meneer even naar de WC is, vraagt de docent of ik het nog volhoud. Ik weet ook wel dat mijn frustratie goed te zien is, maar dat boeit me niet. Ik vertel de docent kort dat meneer twee avonden geleden niet zo heel vriendelijk was en dat ik er dus een gigantische hekel aan heb dat ik hiermee samen moet werken. Iets niet kunnen is één ding, maar je gedragen als een arrogante kwal zonder kwaliteiten en dan de schuld van het niet snappen afschuiven op een ander gaat mij in alle gevallen te ver. Ik krijg een begrijpende knik van de docent. Ze zegt dat ze het jammer voor me vindt dat er geen andere klasgenootjes zijn waarmee ik kan samenwerken. Volgende keer beter. Toch fijn, erkenning en sociale steun.

Een hele hoop verkeerde vragen, een goed halfuur aan schrijffrustratie van zijn kant (het enige ‘karakter’ wat hij kan produceren is een vercrackte versie van het karakter voor ‘vis’, en dan nog in het verkeerde schrift ook), en een hele hoop Chinese tekst die ik wel heb gezegd maar nooit zijn aangekomen later, mogen we ermee stoppen. God-zij-dank. Tot morgen, klas!

Daarna is het bioscooptijd!

Estelle had zich zo verslapen dat ze niet meer naar de les is gekomen. Ze woont ook nog eens een stuk verder weg dan wij, bij een heel ander metrostation. Ik snap het wel. Geen zin is geen zin, en die keus mag iedereen zelf maken. Maar, gelukkig is ze niet echt ziek, en kunnen we wel gewoon naar de film! Dus ik begeef mij rapide richting het metrostation en stap uit bij het metrostation dichtbij de bioscoop. We hebben nog ongeveer anderhalf uur, en die besteden we goed bij een すき屋 Sukiya. Voor de oplettende lezer: ja, dat is inderdaad Japans. We eten een Japans rijstgerecht. Als drankje een soort melkachtig water. Ik vind het allemaal lekker. We kletsen over Mandarijn en vooral over hoe je karakters moet leren. Dat je er op een gegeven moment een structuur in gaat zien, en dat het dan echt een fantastische puzzel wordt waarin je je heel goed kan verliezen. Wij hebben het leuk!

In de rij voor de filmkaartjes zoeken we toch nog maar een keertje op wat de Chinese naam van Elemental ook alweer is. Dat had ik al wel gedaan, maar ik was het weer vergeten. Toch handig als je filmkaartjes gaat kopen. Met ons drinken in de hand (je mag hier gewoon drinken van buiten meenemen, dus dat doen wij ook) begeven we ons naar zaal 5 op de 2e etage. Dat is een heel klein zaaltje, ik schat dat er zo’n vijfentwintig mensen in kunnen. Er zitten er uiteindelijk een stuk of achttien. Prima te doen! De film is leuk. We genieten van de zorgeloosheid die een filmbezoekje aan een leuke film biedt.

Erna zijn we best slaperig, want donkere zaal. Richting huis maar. Langzaam gaat het regenen. Onweren doet het al. Bah. Flits, donder, flits, donder. Metro! Morgenmiddag gaan we ook nog eventjes de stad in. Misschien dat ik dan zo’n weegdingetje voor mijn bagage kan kopen.

Bij mijn eigen metrostation aangekomen druppelt het flink door. Ik ga op zoek naar eten. Dat wordt een Japanse curry（咖哩）met kip waarvan ik zo geloof dat die gaar is, maar hij is niet meer heel warm, dus helemaal vertrouwen doe ik het – met deze hitte – niet. Zeker niet gezien dit recente verhaal. Na het eten ga ik nog even langs de supermarkt voor wat fruit toe. Dat wordt een bak watermeloen, yum! Het regent inmiddels weer pijpenstelen. Het is hier of 40 graden met stralende zon, of 39,5 graden en een wolkbreuk. Ik ga er zowaar een beetje aan wennen. Ik kijk wel heel erg uit naar weer frisse lucht in mijn gezicht voelen als ik weer thuis ben, maar ik denk wel dat ik het gek ga vinden dat regen koud is. Hier loop je gewoon in een t-shirt en korte broek onder een plu die het ook nog maar net houdt. Niks jas.

De avond besteed ik aan bijschrijven. Drie dagen aan schrijfverhalen! Maar, ik ben er weer. Hope y’all enjoyed the read! 👋

🧺